Terwijl uitgevers hun shooter steeds meer richting online duwen, doet Bethesda het omgekeerde. Met games als Wolfenstein, Dishonored, Prey en Doom trekt de uitgever voluit de kaart van de singleplayerervaring. Een verademing voor wie een aversie voor battle royale heeft gekweekt. En met Doom Eternal krijgen ze zowaar een godsgeschenk: de beste shooterervaring van het jaar.

Texaanse halfgoden

Wie de reboot uit 2016 heeft gespeeld weet wat hij kan verwachten: exotisch schiettuig, verschroeiend snelle shootouts en genoeg vlees en ingewanden om je voorgoed tot het veganisme te bekeren. Als de legendarische Doom Slayer moet je dit keer de aarde zien te redden van een bijzonder uitgebreid invasieleger hellemonsters. Maar Doom Eternal is zoveel meer dan tig demonen aan gort knallen.

Doom Eternal is een kunstwerkje. En het levendige bewijs ze daar bij ontwikkelaar id Software in Texas een team halfgoden hebben rondlopen. Wanneer je nog maar eens op de hielen wordt gezeten door een dozijn niet aflatende vijanden en je probeert het tij te keren, merk je hoe vernuftig de shooter ontworpen is. Hoe elk gameplayonderdeel nauwgezet op elkaar is afgestemd en het geheel zo verdomd goed is gebalanceerd. Verschroeiend snel, bijzonder stresserend en ultragewelddadig? Zeker, maar Doom Eternal is zoveel meer.

Doom slayer Deluxe

Het eerste wat je opvalt, is dat jouw gepantserde Doom Slayer meer speeltjes heeft en een stuk mobieler is geworden. Driewerf hoera voor nog meer gezwindheid waarmee je door de arena’s kan vliegen. Voor de nieuwkomers: in Doom betekent stilstaan sterven, dus leer je al snel jump pads, swinging poles en double dashes te gebruiken om je vliegensvlug door arena’s te bewegen. Die extra mobiliteit werkt wonderwel tijdens het knallen. Dat stuntelige experimenteren evolueert al snel in een sierlijk kogelballet waarbij je acrobatisch moves, tactische voltreffers en strategische executies in sneltempo afwisselt. Want nog een les voor de nieuwkomers: random knallen haalt in Doom Eternal weinig uit. 

En hier komen we tot de essentie van Doom Eternal’s genialiteit: de ontzettend geslaagde puzzelcombat. Gewoon knallen tot je erbij neervalt is hier niet aan de orde. Onder de dikke laag bloed en ingewanden, schuilt een vernuftig strategisch steekspel. Elk type executie zorgt immers voor een bepaalde resource: glory kills geven je gezondheid, kettingzaagkill munitie en steek je ze in de fik met je nieuwe vlammenwerper op je schouder, dan krijg je armor. Afhankelijk van je tekorten, moet je voortdurend je speelstijl aanpassen en haast elke seconde een tactische beslissing maken. Zo moet je tijdens je aardse opmars voldoende strategie aan de dag leggen om de numerieke overmacht – gaande van kanonnenvoer tot vervloekte mini-bazen – tijdens de hectische arenabattles te gaan managen.

Multitasken tot de max 

Doom Eternal speelt verslavend goed en ziet er bovendien spectaculair uit. Van over-the-top apocalyptische vista’s tot kolossale monsters die tussen de wolkenkrabbers wandelen. De grafische krachtpatserij die id Software eruit blijft persen terwijl ze het tempo steeds verder opvoeren is bewonderinswaardig. En wat zien die executies er alweer bruut uit. Pro-tip: probeer wat afwisseling in je kills te steken. Heeft je doelwit voldoende kogels gevreten en is-ie klaar om op glorieuze wijze opengereten te worden? Benader hem vanuit een andere hoek of windrichting. Die groenhaarsoldaat wiens arm je daarnet nog Steven Seagall-gewijs doormidden brak om vervolgens zijn eigen ellepijp door zijn strot ramde, kan je ook afmaken met een verpletterende headstomp als je de executie tijdens een jump activeert.

Er zijn zoveel heerlijke doodsanimaties om te ontdekken. Al komt dat ook omdat de jongens van id Software dit keer echt all out zijn gegaan met het aantal vijanden. Alsof ze alle tronies uit het verleden opnieuw tot leven hebben gewekt en een geslaagde makeover gegeven hebben. Zowat elk halfuur word je wel op een nieuwkomer getrakteerd. Elke vijand moet je trouwens leren kennen: hoe snel valt hij aan, met welk wapen pak je hem het beste aan en hoeveel kogels kan hij vreten voor je hem tot een gezondheids-, munitie- of pantserfontein kan omvormen? Doom Eternal gooit zoveel en zoveel verschillende types vijanden tegelijk in de strijd, dat je voortdurend van wapen en strategie moet wisselen. Wie zei alweer dat mannen niet kunnen multitasken?

Tempo tempo

Dit gezegd zijnde: de pacing zit retestrak en geen minuut tijdens deze 15-uur durende hectische achtbaanrit zal je je vervelen. Oké, het origineverhaal is niet bijster interessant, maar wel mooi meegenomen voor de fans. En de makers slagen er toch in voortdurend nieuwe elementen te introduceren en je zo op het puntje van je stoel te houden.

Vonden we ook heerlijk: er is zoveel stuff om je Doom Slayer nog oppermachtiger te maken. Je wapens, je gifgroene Praetorpak, je abilities én : alles kan voortdurend geüpgraded worden als je maar de juiste kristallen, tokens of andere collectibles vindt. Ook echt cool gevonden: je beschikt over je eigen ruimteschip dat niet alleen een demonenkerker bevat waar je ongebreideld kan oefenen, maar ook verschillende ruimtes en dungeons die je kan unlocken door uit de kluiten gewassen batterijcellen te verzamelen. Wat exploratie en herspelen aanmoedigt.

Platformen tot je valt

Hoewel Doom Eternal een stevige uitdaging is, hebben de makers toch de moeite gedaan om de shooter iets toegankelijker te maken: zwakke plekken van vijanden lichten nu beter op en de makers geven uitleg en tips bij elk wapen en vijandtype. Het maakt Doom Eternal iets laagdrempeliger en minder trial & error dan zijn voorganger. Al blijft het vaak echt bikkelen. Ga je liever voor een echte uitdaging? Ga op zoek naar de verborgen Slayer Gates. Heb je die allemaal overleefd? Probeer de game dan eens op Nightmare. Op moment van reviewen hebben we de 2v1 multiplayer Battlemode nog niet kunnen testen. gewoon al de singleplayerervaring op zich rechtvaardigt de aankoop. Alles wat erbij komt is mooi meegenomen.

Of we écht niets negatiefs te melden hebben over Doom Eternal? Eigenlijk niet. Of misschien toch wel. De momenten waarop de makers je dwingen om old school te gaan platformen, vinden we minder geslaagd. Van zwevend platform tot platform doublejumpen, door de lucht dashen en ook nog eens een roterende vuurketting ontwijken? Zeker niet elke shooterfan zal het platformhoppen weten te appreciëren. Maar of dat een reden is om deze Doom Eternal links te laten liggen? Helemaal niet. Verplichte kost zelfs voor elke zichzelf respecterende shooterfan.