Deze Fe is best een vreemd beestje. EA labelt het zelf als een ‘passieproject’ en een ‘unieke ervaring’ en ergens klopt dat ook. Om te beginnen is het verhaal compleet van de pot gerukt: als kleine vos moet je een gigantisch woud verkennen dat gedecimeerd wordt door robotten. Intussen leer je communiceren met de andere dieren zodat je verschillende 3D-platformuitdagingen tot een goed einde te brengen. Helaas blijft het een raadsel wat die metalen dingen daar eigenlijk doen en de cutscenes brengen ook niet veel duidelijkheid, integendeel.
Het woud ziet eruit als een artistieke kruising van Ori and the Blind Forest en Unravel. De audio brengt je makkelijker in hogere sferen dan een verkeerd gelopen MDMA-trip. Meer nog: de klank geeft net dat tikkeltje meer mystiek aan de game, en het platformen in combinatie met klanken doet zelfs even aan Sound Shapes denken. Helaas haalt Fe nooit het niveau van die eerste: het lijkt eerder alsof de makers bij het uitdenken van de gameplay zelf zo stoned als een vos waren. Want hoe veelbelovend dit chemisch symbool ook start, snel besef je dat het een sof is. De meeste platformstukken zijn bijzonder mager en retesimpel voor ietwat ervaren gamers. Het woud ziet er veelbelovend uit, barstend van potentieel, maar veel meer dan af en toe een boom op rennen (met een bijzonder bedenkelijke besturing) gebeurt er niet. Je spendeert dus het leeuwendeel van je tijd aan verkenning en verloren lopen.
Een beetje verkennen in alle hoeken en gaten, zingen met andere dieren, een beetje platformen en op zo’n drie uur ben je dan al snel door de game. Gelukkig redt de speciale atmosfeer in het bos ietwat de dag, en blijkt Fe exact uit te draaien als wat de makers ervan wilden: een leuke ervaring… voor eventjes. Next, please!
