De bijbel is ook voor ontwikkelaars een bron voor inspiratie. Toch zijn er weinig titels die de cryptische mythologie van het heilige boek willen tackelen. Darksiders doet dat toch. De reeks vertelt zijn eigen versie van de Openbaring en brengt ons als de vier Ruiters van de Apocalyps naar het einde der tijden. In dit derde deeltje gaan we aan de slag met Fury. Brengt deze vlammende furie het er even goed van af als War en Death?

Furieuze Fury

Darksiders III teert verder op het verhaal van de eerste twee delen. Ruiter War heeft onterecht het armageddon ingezet, waardoor de legers van hemel en hel elkaar bestrijden op aarde. Ook de Zeven Hoofdzonden schoppen keet en het is aan Fury om deze lelijkerds in te blikken. Darksiders III bevat minder lore dan de vorige delen, maar dankzij Fury kent het verhaal een hoop badass momenten. Ze kijkt neer op alles en iedereen. Haar sadistische opvliegendheid en sarcastische grapjes dragen bij tot haar furieuze persoonlijkheid. Deze helleveeg heeft een uitstraling die War en Death niet hadden. En dat maakt van Fury onze favoriete Horseman tot nu toe.

Mooi plaatje

Ook grafisch komt Fury zelve sterk uit de hoek, vooral dankzij haar verschillende elementaire vormen. In haar vuurvorm dansen de vlammen in haar oranje haren. Prachtig geanimeerd, net als haar bliksemvorm. Congrats trouwens aan de jongens en meisjes van het designteam, want het legertje monsters dat je mag decimeren ziet er verdomd dreigend uit. Van spectrale demonen tot apocalyptische sprinkhaan met vlijmscherpe klauwen. Oké, de grafische engine mag dan zijn leeftijd tonen, die bombastische Darksiders-stijl is nog steeds cool. Enkel zonde dat die stijl niet even overtuigend vertaald wordt naar de omgevingen. Een vervallen New York of een duister monsternest? We hebben het allemaal al eens gezien. Zonde, want de lay-out van de levels is wel sterk. De slim uitgedachte omgevingen doen ons meermaals denken aan de God of War-trilogie.

Kill the apocalypse

Terwijl de vorige delen resoluut kozen voor action adventure gameplay, laat Darksiders III zich inspireren door Dark Souls. Aanvankelijk frustrerend, want de checkpoints liggen ver uit elkaar en je legt meer dan eens het loodje. Hoe verder je je echter gaat verdiepen in Darksiders III en leert waartoe zijn monsters in staat zijn, hoe leuker de game wordt. Omdat je op de moves van het demonisch gespuis kan anticiperen. Waar je in ’t begin vooral aanvallen ontwijkt, wissel je achteraf tussen vloeiende combo’s en perfect getimede counters. Op dat moment worden gevechten even intens als in Bayonetta. Heb je toch moeite met een confrontatie? Dan is er nog altijd Havoc Mode (lees: Spartan Rage) waarbij Fury transformeert in een badass violetzwarte schaduw van razernij, die alles met de grond gelijk maakt.

Te weinig RPG

Wat wij missen, zijn de RPG-elementen uit deel twee. Je kan alleen de levensbalk, fysieke kracht en magie van Fury upgraden.  En dit voelt als een stapje terug. Al heeft de game enkele coole nieuwigheden om dat gemis op te vangen. Herinner je je nog de diverse vormen van Fury? Elke gedaante biedt een wapen en een exploratie-element. Zo heeft de vlammenvorm een jump boost om hoger te springen, terwijl de bliksemvorm statische thrusters heeft waarmee je kan zweven. De vaardigheden geven een extra dimensie aan omgevingspuzzels, waardoor Fury’s transformaties niet alleen hun nut bewijzen tijdens gevechten. Enige waar je wel last van kan hebben tijdens het verkennen van de apocalyps, is de occasionele framedrop. Al zijn die nooit zo erg dat ze het einde van je sessie betekenen.