De vraag naar UFC 3 was heel wat bescheidener dan het ego van de gemiddelde UFC-vechter. Maar toch verkoos EA een sequel in deze franchise te maken, in plaats van toe te geven aan de steeds luider wordende vraag naar een nieuwe Fight Night. Een tegendraadse beslissing die we EA na heel wat intieme momenten met UFC 3 vergeven.

De vorige UFC vocht zich pas na een hele reeks patches een weg naar ons hart. UFC 3 vindt direct de route naar onze hartslagader. Dat komt vooral omdat de stand-up game – het slaan en schoppen dus – een welverdiende update kreeg. Kort samengevat: geduld, timing en precisie zijn voortaan wel een mooie deugd. UFC beloont je als je vecht met je verstand en dat is mooi werk. Perfect? Da’s het zeker niet. Het ontwijken van slagen met fluwelen voetwerk en katachtige reflexen van het bovenlichaam, voelt soms nog loom aan. Tip aan de ontwikkelaar: de mannen en vrouwen in de UFC zijn afgetrainde atleten, geen vrachtwagens met een draaicirkel ter grootte van Kim Kardashians achterwerk.

De voorbereidingen op een gevecht in de carrièremodus nemen nog altijd te veel tijd in beslag. Zowat de helft van de tijd kijk je op een menuscherm. Promotie voeren, trainen: meer dan wat dingen wegklikken is het niet. Wel positief is dat je altijd met een scherp oog naar je conditie moet kijken. Te veel sparren en je geraakt overtraind, met alle negatieve gevolgen vandien. Als je talent in games van dit genre net als dat van ons beperkt is, dan kan een goede voorbereiding het verschil maken tussen winst en verlies.

UFC 3 komt uit de stal van EA, dus je mag je aan microtransacties verwachten. Gelukkig beperken ze zich tot de Ultimate Fighter Mode en blijft het behoorlijk beschaafd. Nog een pluspunt: de verzameling kooivechters waaruit je kan kiezen is uitgebreid. Dat er enkele iconische namen ontbreken (wij willen Brock Lesnar!) vinden we niet eens zo erg. UFC 3 is als totaalpakket verrassend goed. Als dit EA’s nieuwe stijl is – weinig marketing en kwalitatieve games – dan zitten we gebeiteld.