Vroeger waren ze beter. Het is een veelgehoorde boutade die oude muzikanten vaak te verduren krijgen, maar ze is ook van toepassing op de makers van Tennis World Tour. In hun team verbergen er zich immers enkele oudgedienden die mee verantwoordelijk waren voor de Top Spin-games. En dat eerdere werk was van een heel ander kaliber. Het verschil is zelfs zo extreem dat we er ons serieus vragen bij stellen.

Slappe pannenkoek

Zoals: zouden enkele parasieten de hersenen van John McEnroe opgevreten hebben? Dat is toch wat je zou denken wanneer hij voortdurend zijn 3 regeltjes commentaar herhaalt. Het is tekenend voor deze erg slappe game. Dat ze van de speelbare versie van de Amerikaanse brulboei op de koop toe een rechtshandige speler hebben gemaakt (erfzonde!), is dat evenzeer. De heel beperkte personalisatieopties zijn een andere doorn in het ondertussen kapotgetergde oog. Je moet aan de slag met niet meer dan een handvol voorgekauwde gezichten die er letterlijk zo uitzien: voorgekauwd. Het aanbod aan kledij en rackets is uitgebreider, maar zelfs dan blijft het een tragisch ondervoed beestje.

Als die verdomde gameplay maar uitstekend is, denk je dan. Helaas rammelt ook die kar langs alle kanten. Rally’s zijn vaak onrealistisch lang. Op een iets hoger niveau waren slagenwisselingen met een teller die tot ver boven de 50 bleef tikken eerder regel dan uitzondering. Dat komt niet omdat de AI op een hoog niveau acteert, maar wel omdat je te weinig controle hebt over de precisie van jouw slagen. Dezelfde input kan verschillende resultaten geven. Soms sla je een bal terug als een slappe pannenkoek terwijl je volgens de feedback op het scherm eigenlijk een serieuze mep mocht verwachten. Of je gaat voor een risicoloze return, maar eindigt met een unforced error. Uitdagend is Tennis World Tour dus wel, maar omwille van de verkeerde redenen. Stroeve controls zullen je meer dan een felbevochten punt kosten.

Stop-motion

Grafisch is dit ook al geen hoogvlieger. Van ver ziet het er min of meer acceptabel uit, maar als je de spelersmodellen van dichtbij te zien krijgt, dan schrik je je een bult. De echte namen zijn zeker herkenbaar. Je ziet duidelijk of je met Roger Federer of David Goffin aan de slag bent, maar daarmee is alles gezegd. Wat die echte namen uit het tenniscircuit betreft: de keuze is beschamend beperkt. Vooral bij de vrouwen is het huilen met de pet op. Het ziet er ook allemaal zo levenloos uit. Let maar eens op de ballenjongens aan het net. Een standbeeld is beweeglijker.

Bovenop de middelmatige beelden serveert ontwikkelaar Breakpoint je een resem stroeve animaties. Ze bevatten zoveel hiaten dat we geregeld dachten dat we naar een stop-motionfilm keken. Door dat euvel hadden we het er bovendien geregeld het raden naar of we de bal effectief geraakt hadden of niet. Het draagt bij aan wat uiteindelijk de slechtste game is die we dit jaar al speelden. Dat je voor deze miskleun de volle pot moet betalen, maakt het alleen maar erger.