Wie tegenwoordig zombiehersenen tot moes wil meppen, heeft opties genoeg. Zombies zijn nog steeds retepopulair, of je ze nu tegenkomt in een filmische game zoals The Last of Us of een shooter waarin je vooral – al dan niet strategisch – de trekker moet overhalen. Ook in State of Decay 2 moet je ondoden met bosjes omleggen, maar is de insteek anders: hier ligt de nadruk op overleven. Een eenvoudig concept, dat o zo verslavend werkt.
Kasten plunderen
In State of Decay 2 creëer je je eigen verhaal en moet je jouw groep overlevenden heelhuids door de zombiepocalypse leiden. Dat doe je door grondstoffen te zoeken, een uitvalsbasis te kiezen en managen en vervolgens strompelende lijken te onthoofden in drie gigantische maps. De jacht op levensmiddelen is altijd even intens, want gevaar loert om elke hoek. Ga je te luidruchtig te werk? Dan word je snel overrompeld door een groep zombies. Een probleem waar onze koevoet wel raad mee weet. Echt gevaarlijk wordt het wanneer je het terrein van vijandelijke overlevers binnentreedt. Zo wandelden wij nietsvermoedend in een hinderlaag toen we een ‘burger in nood’ wilden helpen. Resultaat: onze twee favoriete personages morsdood. Voorgoed. Echt klote, vooral als je al uren in ze geïnvesteerd hebt. Maar dat onvoorspelbare is net de kracht van State of Decay 2: als je niet uit je doppen kijkt, kan de situatie in een mum van tijd omslaan.
Goed gevonden: de geplunderde materialen heb je niet alleen nodig om te overleven, maar ook om te investeren in je thuisbasis en jouw groep zelfvoorzienend te maken. Al snel knutsel je explosieven en verbandkisten in elkaar, die je kan gebruiken om de gruwelijke Plague Hearts – de spawnpunten voor zombies – permanent uit te schakelen. Gevolg: je gemeenschap gaat op den duur echt op je rekenen en waan je je een echte Rick Grimes. Maar dan zonder geamputeerde arm of psychopathische zoon. Toegeven, de missies zijn niet altijd even boeiend. Gelukkig zorgt de dynamische wereld regelmatig voor onverwachte wendingen tijdens de soms hersendode opdrachten.
Quadra kill
Heb je moeite met een bepaalde confrontatie, dan kan je via de radio hulp inroepen van je beste drie maats. Of volstrekt onbekenden. Co-op is even aanlokkelijk als een solo spel, al zijn niet alle mechanics geoptimaliseerd voor de best mogelijke ervaring. Zo kan alleen de host-speler materialen verzamelen om zijn basis te pimpen. Andere spelers krijgen enkel nieuwe wapens, uitrusting en Influence Pointsvoor hun inspanning. Zonde, want een gedeelde buit was eerlijker geweest. Een ander pijnpunt is de bewegingsvrijheid in co-op. Zo word je terug naar je partners geteleporteerd als je te ver afdwaalt. Oké, je kan enkele straten verder, maar wanneer je besluit missies te tackelen in een ander district, volgt een gedwongen reünie. Geen struikelblok, al zet het wel een domper op de openwereldervaring.
State of Decay 2 is goed in wat het doet, maar wordt helaas geplaagd door een resem bugs en glitches. Ze zijn zelden hinderlijk, maar bij momenten bijzonder vervelend. Zombies spawnen zes meter boven de grond of verdwijnen spoorloos. Deuren die wagenwijd openstaan, blijken ontoegankelijk dankzij een onzichtbare muur. Af en toe zit je vast in teamgenoten (klinkt leuker dan het is) waardoor je als een gek moet rammen op de ontwijkknop om terug van elkaar los te komen. En dan zijn er nog die uitzonderlijke gevallen waarbij de HUD compleet verdween of plots in een stroboscoop veranderde, waardoor er maar één optie meer overbleef om te overleven: herstarten. Minpunten waarop we de totaalervaring die State of Decay 2 is, niet willen afstraffen – godzijdank komen er nog patches – maar ons toch met de wenkbrauwen doen fronsen.
