De originele Xenoblade Chronicles wordt gezien als de laatste echte topgame voor de Wii en bij gebrek aan concurrentie ook als de beste RPG die de console te bieden had. Na een eerste port op de New 3DS komt Nintendo jaren later aanzetten met een definitive edition op de Switch. En of we daar blij mee zijn!

De kracht van de Monado

De wereld van Xenoblade Chronicles laat al bij het opstarten van de game een geweldige indruk na. Wanneer een jarenlange strijd tussen de twee titanen Bionis en Mechonis ten einde komt, worden hun levenloze lichamen bewoonbaar gebied. Terwijl Mechonis bevolkt wordt door het geavanceerde robottenras Mechon, vinden we op Bionis voornamelijk de meer menselijkere rassen terug. Hier maken we kennis met Shulk, de belangrijkste figuur uit het verhaal.

Shulk is geïntrigeerd door de kracht van de Monado, het enige wapen dat effectief blijkt tegen de vijandige Mechon. Bovendien is Shulk één van de zeldzame gelukkigen die effectief overweg kan met dat wapen. Wanneer zich in het dorp van Shulk een ware tragedie afspeelt, zint hij op wraak. Naar goede JRPG- traditie wordt hij gaandeweg bijgestaan door vele andere personages. Later meer hierover.

De Monado kan echter meer dan Mechon afslachten. Shulk is ook in staat om de toekomst te zien en indien gewenst te veranderen. Dit is niet alleen belangrijk voor het verhaal, maar blijkt zowaar een belangrijke mechanic in de actievolle gevechten. Wanneer een tegenstrever een dodelijke aanval plant, krijg je via een visioen de kans om snel in te grijpen. Een originele gimmick die de gevechten een extra dimensie geeft.

Backslash

De gevechten speel je niet traditioneel turn-based. De ontwikkelaars kozen voor een actiegerichte aanpak waarbij je vrij kan bewegen op het veld. Dat is nodig, want je positie is erg belangrijk in het gevecht. Zo doet de ‘backslash’ aanval meer schade als je de vijand in de rug slaat, terwijl je ‘slit edge’ beter uitvoert langs de zijkant. Terwijl Shulk een man van de actie is, blinken andere personages eerder uit in defensieve skills. Boezemvriend Reyn is zo iemand. Wat later in het verhaal kom je gunner Sharla tegen die dan weer sterk is in het gezond houden van je team.

Doordat elk teamlid zo uniek aanvoelt, is de zin om te experimenteren erg groot. Bovendien loont het ook om geregeld je team te veranderen, want tijdens de gevechten bouwen ze een vertrouwensband op, die in een latere fase van het verhaal nog meer mogelijkheden biedt tijdens de gevechten. Als je het slim aanpakt, krijgt je tegenstander amper de kans zich te verdedigen doordat je via een combinatie van aanvallen de vijand tijdelijk op z’n rug kan dwingen. Als je dan nog eens uitpakt met een gezamenlijke chain attack, is het al gauw game over voor je tegenstrever.

Hoezeer we ook houden van onze teamleden als unieke persoonlijkheden, we kunnen ze wel de nek omwringen wanneer de AI van de personages niet doet wat je van hen verwacht. Zo kwam Sharla om tijdens een gevecht omdat ze blijkbaar liever in kokende lava support bood dan op een veiliger plek. Ook schreeuwen ze graag dezelfde zinnen na afloop van de gevechten, waardoor je na enkele uren de tekst probleemloos kan meezeggen. Vervelend, al kan je de Engelse stemmen gelukkig ook uitschakelen.

Gaur Plain

De geweldige indruk die de wereld op ons naliet bij het opstarten, blijft nazinderen, zelfs na afloop van de 50-uur durende verhaallijn. Monolith Soft, de ontwikkelstudio, is een kampioen in het creëren van sfeervolle gebieden. Dat dit spel oorspronkelijk op de Wii verscheen is bijna niet te geloven. Bovendien wordt de sfeerschepping van de wereld geholpen door de prachtige muziek van onder andere Yoko Shimomura, die we kennen van haar al even indrukwekkende Kingdom Hearts repertoire.

Zeker wanneer je de Gaur Plains betreedt, zal je mond openvallen van verbazing. Je loopt er door een prachtig landschap dat je moet delen met kleine dieren en reusachtige kolossen. Het is geen goed idee de strijd aan te gaan met laatstgenoemden, tenzij je een vroege dood wil sterven. Wanneer je meer ervaring hebt opgedaan, kan je echter naar deze plek terugkeren en door gevaarlijker gebied op exploratie gaan. We hebben nog lang niet alle geheime locaties ontdekt na het uitspelen van het spel, dus je krijgt echt wel waar voor je geld.

Ook de vele dorpjes en steden die je bezoekt zijn een lust voor het oog en oor. De drukte van de dag maakt ’s nachts plaats voor een rustiger omgeving, telkens met andere personen die je er kan ontmoeten. Ben je ’s nachts op zoek naar iemand die enkel overdag te bereiken is? Geen probleem, het spel biedt je de mogelijkheid snel te switchen naar een ander tijdstip. Op dit vlak respecteert het spel jouw tijd echt wel. Dat gevoel hebben we jammer genoeg niet als we de vele honderden sidequests bekijken. Die zijn super eentonig en voorspelbaar, hier hadden we toch liever wat meer creativiteit gezien. Gelukkig zijn de beloningen van deze queesten meestal wel de moeite.

Remastered in het kwadraat

Veteranen hebben tot nu toe nog niks nieuw gehoord, maar wees gerust: Nintendo ging dit keer all-in wat betreft extra content. Te beginnen met een volledig nieuw verhaal dat zich een jaar na het einde van de originele game afspeelt. ‘Future Connected’ focust op oude bekenden Shulk en Melia die in dit nieuwe avontuur worden bijgestaan door enkele Nopon. Wie bekend is met het originele verhaal kan meteen in deze extra content duiken via een optie in het menu. Andere spelers raden we ten stelligste aan eerst het hoofdverhaal uit te spelen omwille van spoilers.

Grafisch werd de game volledig opgepoetst waardoor enkel de animaties van de personages nog verraden dat het om een oude game gaat.  Alle muzikale thema’s werden opnieuw opgenomen en klinken beter dan ooit tevoren. De gameplay-ervaring is rijker dankzij enkele quality of life verbeteringen. En spelers die vooral het verhaal willen meekrijgen, kunnen nu ook terecht bij de Casual Modus.

Kortom, het niveau van deze remaster is ronduit indrukwekkend. En stiekem hoopten we dat alle remasters deze behandeling zouden krijgen. Topwerk!