Een verouderde interface. Of de eerste pompeuze zinnen die een NPC spuit. Al van in de openingsscène een onstuimige framerate. Of bergen lore die je nog minder interesseren dan een voormiddag bijzitter zijn tijdens de verkiezingen. Of het besturingsschema dat je niet ligt. Er zijn zo van die kleine zaken die vrijwel meteen verraden dat een game niet jouw ding zal zijn. Bij Warhammer 40K: Inquisitor Martyr zijn ze helaas allemaal van toepassing.
Denken aan de concurrentie
Het is niet eens zo dat Warhammer 40.000: Inquisitor Martyr een slechte game is. Nadat deze eerste irritaties naar de achtergrond verdwenen waren, bleven we zelfs een behoorlijk lange sessie hangen. We hadden ondertussen ontdekt dat onze logge Crusader niet bij ons paste en wisselden hem in voor een kwieke Assassin met een scherpschuttersgeweer. Plots moesten we dekking zoeken, slim over het slagveld bewegen en kreeg Inquisitor Martyr dankzij de vele vuurwapens en explosies toch een eigen smoel. Essentieel, want pas dan vervaagt het gevoel dat we eigenlijk beter onze tijd aan Diablo 3, Path of Exile, Grim Dawn, Titan Quest of Torchlight II zouden spenderen. Voor de liefhebbers: je kan als klasse ook kiezen voor een Psyker, de obligate mage, zeg maar.
Ons echt overtuigen, daarin slaagt deze actie-RPG nooit. De games die we hierboven niet toevallig vernoemden, overklassen Inquisitor Martyr allemaal. Dat komt omdat ontwikkelaar Neocore Games koos voor kwantiteit in plaats van kwaliteit. Ze serveren je onder meer een verhaalcampagne, pvp multiplayer, co-op, in tijd gelimiteerde events en seizoensgebonden content. Zelfs de skill tree is wat ons betreft te uitgebreid, te overweldigend en te onoverzichtelijk. Je kan jouw Inquisitor – want dat ben jij – trouwens enkel aanpassen tussen de (korte) missies door. Dat heeft zo zijn voordelen, want je bent niet constant in menu’s bezig. Het betekent jammer genoeg ook dat je soms een missie moet doorploegen met een weinig geschikte of gewoon retesaaie lay-out, als je vooraf een minder verstandige keuze maakte.
Derde tepel
De grote boosdoener van Warhammer 40.000: Inquisitor Martyr is de wisselvalligheid op technisch vlak. De game heeft voortdurend last van screen tearing. Bovendien reageert de game niet altijd adequaat op jouw input. De belichting van de omgeving is wel opvallend knap. Ze tovert de anders niet zo bijzondere werelden om in iets dat best aangenaam is om naar te kijken. Maar daar stopt onze lofzang. Het stemmenwerk is ontzettend ongeïnspireerd en de constante minitussenfilmpjes gaan na tijdje erg op de zenuwen werken. Ze zijn vaak zo overbodig als een derde tepel.
Als je deze Inquisitor Martyr speelt heb je een beetje hetzelfde gevoel als tijdens een optreden van een goed gerodeerde coverband: niet onaangenaam, maar het verbleekt toch bij het echte werk. Volgens ons vergiste Neocore Games zich en was deze game beter geweest als een twin stick shooter. Skills boven statistieken. Dat had beter gepast bij dit explosieve Warhammeruniversum.
