Als je tijdens de eerste 60 minuten een achievement ontgrendelt omdat je 50 keer onzacht tegen het asfalt hebt gesmakt, dan weet je wel hoe laat het is. Over TT Isle of Man: Ride on the Edge 2 kan je veel zeggen, maar niet dat het een gemakkelijke, hapklare brok is. Wij trokken ons motorpak aan – met een pamper eronder voor de zekerheid – en verdiepten we ons in de 60.725 beruchte kilometers asfalt van The Isle of Man.

Patsers op het achterwiel

Aan de voorganger van deze game hielden we vooral frustraties over. Het circuit en de motoren waren prachtig nagebouwd, maar helaas evenaarde het weggedrag van die tweewielers dat niveau niet. Dat was kort samengevat slecht. Op dat vlak heeft ontwikkelaar Kylotonn zoveel stappen gezet, dat je haast zevenmijlslaarzen nodig hebt. Maar dat betekent niet dat in deze sequel alle problemen van de baan zijn.

De stuureigenschappen van de motoren is nog altijd twijfelachtig. Alle bikes hebben een extreme neiging om hun neus ten hemel te richten. Zelfs een puber met een brommertje die indruk wil maken op zijn vriendin houdt het voorwiel vaker aan de grond. Je kan die wheelies wat uitvlakken door te morrelen aan de settings, maar dan eindig je met physics waar de remmen te hard in knijpen. Bezwarend feit: als je op het achterwiel rijdt, dan trekt de motor altijd een kant op. Dat je niet zelf een steigerend paard kan imiteren op momenten dat je het wil, maakt dit manco zelfs enigszins lachwekkend.

Positivo op wielen

Toch maakte Kylotonn ook serieuze vorderingen. Als je met een superbike door de smalle straten van Kirk Michael vlamt en je voelt je briesende racemachine van uitlaat tot kuipruit bokken over de vervelende hobbels, dan voelt die zijdezachte sofa plots wat minder comfortabel aan. Om maar te zeggen dat de beleving enorm is op de momenten dat alle cilinders op dezelfde lijn zitten.

Wat opvalt is dat die geniale momenten sterk samenhangen met het circuit waar je over zoeft. De Snaefell Mountain Course is vanzelfsprekend het hoogtepunt. Locaties met een meer zuiderse visie op asfaltering vallen ook op. Op kraaknette wegen die je in het echte leven alleen in Nederland tegenkomt, valt de wegligging door de mand. Dan is het geeuwen met de helm op. Je kan evengoed met een suffe scooter over een gladgestreken autostrade walsen.

Drie pijlers

De carrièremodus kreeg een facelift waar zelfs Hollywoodsterren jaloers op zijn. Ze leunt op drie pijlers: perks, prestige en de races zelf, uiteraard. Perks verdien je door te racen. Of je kan er – lekker realistisch – kopen in de raceshop. Ze helpen je de scherpe randjes weg te vijlen. Denk aan een betere benzineverbranding, goed opgewarmde banden, grotere beloningen of zelfs slechter presterende tegenstanders.

Je hebt een beperkte voorraad perks en je kan er maximum vier inzetten per race. In de praktijk spaar je ze beter op voor de moeilijkste en belangrijkste wedstrijden, want ze kosten te veel om ze elke race in veelvoud in te zetten. Prestige is min of meer een teller die aangeeft hoe berucht je bent in de straatracewereld. Hoe meer prestige in het wereldje, hoe meer interessante races jouw richting uitkomen. De TT zelf bijvoorbeeld.

In jouw eerste seizoen kan je die niet rijden, hoe goed je het ook doet. Je kan wel relatief makkelijk een uitnodiging verdienen door handtekeningen te verzamelen in het Ierse wegracekampioenschap. Dat doe je door binnen een bepaalde marge van de snelste tijd af te klokken. Omdat je pas in seizoen 2 de race der races kan aanvatten, moet Kylotonn de carrière op een of andere manier interessant houden. Door de gestage ontgrendeling van de vele races, zullen ze jouw aandacht wellicht lang genoeg kunnen vasthouden. Vooral ook omdat de vele wedstrijden met meerdere races, schering en inslag bij de prequel, verdwenen zijn. Omdat zowat de helft van de parcours maar matig interessant zijn, blijf je op de weg naar de TT helaas niet gespeend van enige verveling.

Te veel stock

Kylotonn probeert de alledaagse actie af te wisselen met nieuwe freeroam challenges, maar meer dan een overdreven benaming voor een kleine kaart vol Ierse wegen is het niet. Je kan niet eens van de bereden paden afwijken, om eens te gaan kijken in de tuin van die fotogeniek opgestelde kerk. Dartel van de uitgestippelde paden af en je respawnt ogenblikkelijk weer op het harde tarmac. De freeroam is dus een ontgoocheling. Het draait uit op een onhandig extra menu, waar je kan doorklikken naar de uitdagingen die op de kaart staan. Er zelf heen rijden zal je niet doen, aangezien je de baan al vele keren doorsparteld hebt in de reguliere racekalender.

Interessanter vinden wij dat je de motoren kan upgraden. En het maakt echt een groot verschil. Voordat we onze Triumph Daytone 675 pimpten met enkele broodnodige raceonderdelen, voelde hij traag en lomp aan. Met een nieuwe versnellingsbak, een vering die we konden afstellen, een beter chassis en een opgefokt motorblok erin, hadden we plots wel het gevoel dat we met een krachtige volbloed racer onderweg waren. We vinden het dan ook onbegrijpelijk dat je in modi naast de carrière met een stockmotor moet starten. Wil je het beste ervaren dat TT Isle of Man: Ride on the Edge 2 te bieden heeft, dan ben je verplicht de carrière aan te vatten, ook al interesseert ze je verder geen bal. Begrijpe wie begrijpen kan.

TT Isle of Man: Ride on the Edge 2 overtreft duidelijk zijn voorganger, maar haalt niet het niveau van de MotoGP- of Ride-reeksen van Milestone. Zij halen het in vergelijking met dit spel duidelijk in de kwaliteit van het weggedrag van de motoren, de meer gepolijste presentatie en verregaande personalisatie. Als de games van Milestone een Ducati Panigale zijn, dan produceerde Kylotonn een oude Honde CB600. Een goeie motor, maar als je moet kiezen tussen een van die twee, dan weet je het wel.