Tokyo Mirage Sessions #FE verscheen al in 2016 voor de Wii U, toen die console al op sterven na dood was. Meteen de reden waarom bijzonder weinig spelers de JRPG hebben opgepikt. Een game die dus een tweede kans verdient op de succesvolle Nintendo Switch, toch?

Performa

Dit gezegd kampte het origineel met een groot imagoprobleem. Deze JRPG werd immers groots aangekondigd als een cross-over tussen Fire Emblem en Shin Megami Tensei – twee heel verschillende series. Maar het enthousiasme temperde naarmate er meer informatie over de game verscheen. Te vrolijk voor de SMT-liefhebber en te afwijkend van de strategische gameplay voor het Fire Emblem-publiek. De enkelingen die de JRPG toch spelen, waren het er echter over eens: dit is een prima game. Een unieke titel die vooral in de smaak valt als een op zichzelf staand product, met af en toe een knipoog naar zijn inspiratiebronnen. En dat is op de Switch niet anders.

Het speelt zich af in modern Tokio en vertelt het verhaal van een groep vrienden die proberen hogerop te klimmen in de Japanse entertainmentindustrie. De speler bestuurt Itsuki Aoi, een jonge kerel die erachter komt dat vele onopgeloste misdrijven in het showbizzwereldje het werk zijn van bovennatuurlijke krachten die de wereld zijn binnen gedrongen. Deze entiteiten genaamd Mirages zijn op zoek naar ‘Performa’, een soort energie die elk persoon met zich meedraagt.

Niet alle Mirages hebben echter kwaadaardige bedoelingen, sommigen vormen zelfs een band met onze vrienden zodat zij uitgroeien tot Mirage Masters. Hier komen we meteen onze eerste Fire Emblem referentie tegen, want de goedaardige Mirages zijn bekende namen uit de reeks zoals Chrom, Caeda, Cain,… Verder zijn ook een aantal bekende geluidseffecten gebruikt wanneer je personage bijvoorbeeld een level omhoog gaat en ook in de gevechten krijg je te maken met de bekende wapendriehoek uit de klassieke FE-delen.

Zio en Agi

De Shin Megami Tensei fans herkennen dan weer vooral de sfeervolle dungeons waar je de mirages te lijf gaat en de actie van het turn-based vechtsysteem met bekende spreuken als Zio en Agi, die we ook in de Persona reeks terugvinden. Er zijn nooit meer dan drie party members tegelijk in de arena, maar ze kunnen op elk moment worden ingewisseld voor een ander teamlid, zonder dat je dit een strafbeurt kost. Als je de zwakheden van je tegenstander handig weet uit te buiten, krijgen je teamleden extra aanvalsbeurten en gaat het lekker snel vooruit, maar dit geldt natuurlijk ook andersom waardoor je meer dan eens het game over scherm zal zien als je niet oplet.

De vergelijking met Persona gaat trouwens verder dan enkel het vechtsysteem. Ook hier kan je werken aan je social links met je vrienden, alleen is TMS # FE iets vriendelijker en hang je niet vast aan een kalender zoals in Persona. Vriendschapsbanden opbouwen doe je op je eigen tempo en je hoeft je geen zorgen te maken dat je naar het einde van de game toe sommige optionele momenten hebt gemist. En net zoals in Persona 5 hou je contact met je vrienden via je mobieltje, dat tegelijk ook dient als kaart en herinneringen.

There’s No Business Like Showbusiness

Het vechtsysteem is veruit het leukste element uit de game. Je swingt letterlijk de vijanden in de pan en het publiek wordt wild wanneer je optimaal speelt. De special moves zijn aanvallen op muziek, die overigens heel lang in je oor blijven naspelen. Niet alle songs zijn even geslaagd trouwens, maar vervelen gaat het nooit. Ook de vele zijmissies zijn een aangename afwisseling van de absurde plot, al moet je voor sommige daarvan terug naar eerder bezochte dungeons wat soms een beetje goedkoop aanvoelt.

Grafisch is de game hopeloos verouderd. In handheld modus valt het mee, maar op het grote scherm valt het op dat deze Tokyo Mirage Sessions anno 2016 al niet tot de grafische top behoorde. Verder kozen de makers om enkel Japanse stemmen in de game te gebruiken met Engelse ondertiteling. Dat is jammer omdat het opnieuw een drempel kan zijn voor mogelijke geïnteresseerden. Gelukkig is het Japanse stemmenwerk verder wel gewoon prima, maar een extra inspanning bij de localisatie was welkom geweest.

Er was bij de oorspronkelijke release ook één en ander te doen omwille van de censuur die de game in het westen had gekregen. Bepaalde kostuums die weinig aan de verbeelding overlieten haalden de game hier niet en ook sommige vijanden kregen een make-over. Zo is er een vrouwelijke boss in de tweede kerker waar het localisatieteam wat onhandig geplaatste wolkjes toevoegde, maar daardoor net extra focus legt op die plekken. In de Switch versie blijven deze wijzigingen behouden. Meer nog, nu werd ook de Japanse versie gecensureerd wat daar weer voor de nodige donderwolken zorgde.

Encore

Valt hier ook iets nieuw te rapen voor spelers die de game op Wii U speelden? Jazeker, Nintendo heeft het woordje ‘encore’ niet voor niks aan de lange titel toegevoegd. De extra toegevoegde content bestaat uit een extra kerker, een paar nieuwe kostuums (van onder andere recente Persona en Fire Emblem titels) en enkele nieuwe songs. Ook de extra dungeons die destijds als DLC werden uitgebracht staan standaard op de cartridge. Tenslotte kunnen enkele personages zoals Tiki en Barry je nu bijstaan in de strijd waardoor het spel ook net ietsjes makkelijker is geworden.

Wat ons betreft niet echt de moeite voor veteranen, tenzij ze natuurlijk dolgraag de game in handheld mode willen herbeleven. De game loopt overigens een stuk soepeler dan op de Wii U en ook de laadtijden zijn korter, wat zeker ook de spelervaring ten goede komt.