Wie ooit met plezier huiverde van de scifi-horrorverhalen van de Amerikaanse schrijver H.P. Lovecraft, zal zich meteen thuisvoelen in The Sinking City. Het is de bijnaam voor Oakmont, een vaal stadje in Massachusetts dat kampt met watersnood. Maar da’s nog het minste. De bewoners zijn excentrieke mens-vishybrides en bovendien heerst er een occult sfeertje. Jij bent privédetective Charles Reed Charles Reed, een getormenteerde ziel die al jaren last heeft van akelige visioenen. In de hoop daar een oplossing voor te vinden, trekt hij naar de zinkende stad.

LA Noire: Hardcore Edition

Bovenstaande premisse klinkt op papier razend interessant en dat is ze eigenlijk ook wel. In de grauwe, half geruïneerde straten sleep je Reed van case naar case waarbij je telkens tot andere besluiten kan komen, die op hun beurt dan weer een invloed hebben op de plot. Een vette kluif voor de volbloed speurhond, want geen enkele keer wordt je handje vastgehouden. Zo zijn er geen markeringen op de kaart die je naar een volgende missie gidsen, moet je geheel op eigen houtje bewijzen sprokkelen en die gevonden stukken onderling met elkaar linken in je notitieboekje om zo tot een conclusie te komen.

The Sinking City lijkt bij momenten wel ‘LA Noire: Hardcore Edition’, waarbij de koude douches – geheel los van het overtollige water in en rond de straten – veelvuldig voorkomen. Juist ja, deze game is enkel geschikt voor de meest geduldige en nauwkeurige aspirant-rechercheur. En toegegeven: speurpuppy’s zoals wij hadden het hier knap lastig mee. Anderzijds: erin slagen om zo’n archimoeilijke puzzel juist te leggen, voelt enorm bevredigend.

Nodeloos gecompliceerd

Veel bewijsmateriaal zie je gewoon rondslingeren op de plaatsen-delict, maar het paranormale is nooit ver weg in The Sinking City. Zo beschikt Reed over de Mind’s Eye, waarmee hij tijdelijk in een alternatieve, veelal krankzinnige realiteit terechtkomt waarbij interactieve elementen oplichten en hij Batman-gewijs misdaden allerhande kan reconstrueren. Maar ook hier zal je pienter uit de hoek moeten komen, wil je tot de juiste oplossingen komen.

Dat alles maakt The Sinking City tot een vaak nodeloos gecompliceerde warboel, waarbij je soms zelfs via zijmissies per abuis in de juiste richting geduwd kan worden van je hoofddoel. Het concept an sich werkt wel, maar vaak voelden wij ons geneigd om gewoon te gokken, want zo geraakten we er ook wel. Lineaire stukken beschouwden we zelfs als een verademing…

Levensloze tronies

Hoe jammer het ook is: de zwakste schakel van Frogwares’ speurtocht is de gameplay. En vooral de combat dan. Geregeld stoot je op gedrochten in alle maten en kleuren en die klojo’s kunnen met hun irritant onvoorspelbare aanvalspatronen behoorlijk pittig om te leggen zijn. Soms bewegen ze te snel, waardoor je ze onmogelijk kan lezen, andere keren word je letterlijk langs alle kanten belaagd waardoor een gewisse dood nooit veraf is. Een schaars wapenarsenaal en dito munitie helpen die zaak niet verder.

Ook wat het grafische betreft, zijn we weinig enthousiast. In een tijdperk waar hypergedetailleerde openwereldgames schering en inslag zijn, voelt Oakmont als een groezelige spookstad die haar tijd ver voorbij is. Het nochtans meeslepende verhaal staat dan ook in schril contrast met de levensloze tronies van Reed en de vele bewoners van Oakmont. Jammer, want de vertakte dialogen verraden nochtans wél kwaliteit. En tot slot, iets wat we we wel vaker zien tegenwoordig, is The Sinking City een technische miskleun, vol met bugs en screen tears, waardoor de algemene goedkope indruk iets te prominent aanwezig is.