Vijf Amerikaanse millennials, een plezierbootje, de zonovergoten Zuidelijke Stille Oceaan, een niet-geringe hoeveelheid alcohol en state-of-the-art-duikgerief. Klinkt als de perfecte formule voor een avontuurlijk snoepreisje, niet? Wel, we moeten je helaas teleurstellen, want de Zweden van Supermassive zitten achter het roer. En dat zijn wreedaards die hun hoofdrolspelers liefst op zo brutaal mogelijke wijze de pijp aan Maarten zien geven.

Shit hits the fan

Hun strepen verdienden ze met Until Dawn, de verrassende tienerslasherhit die het beste en/of slechtste uit ‘Scream’, ‘The Cabin in the Woods’ and ‘Friday the 13th’ behelsde. Ook spin-off Rush of Blood geldt nog steeds als een van de meest intense ervaringen die PlayStation VR te bieden heeft – de veel slappere prequel The Inpatient laten we best even buiten beschouwing. En nu zijn ze terug met The Dark Pictures Anthology, een in episodes opgedeelde horrorreeks, waarbij we ieder halfjaar een nieuwe, los van de rest staande aflevering mogen verwachten.

Gezien hun palmares hoeft het dus niet te verbazen dat in aflevering één, Man of Medan, de spreekwoordelijke stront al snel richting ventilator vliegt. Wat daarop volgt is helaas een shitshow die we enkel in de categorie ‘platte kaka’ kunnen dumpen – tot daar het gegoochel met fecaliën, beloofd.

In alle ernst: Man of Medan is net als Until Dawn een filmische horrorgame waarbij effectieve gameplay tot een minimum beperkt wordt, en alles draait om plotontwikkeling, het onderhouden van onderlinge relaties en bijwijlen ingrijpende keuzes maken. Net omdat verhaal essentieel is in dit kleinood – het kostte ons amper een paar uurtjes om de credits over het scherm te zien rollen – zullen we hier zo summier mogelijk over zijn, al geven ook trailers weg dat je algauw op een spookschip uit WO II belandt.

Ironie?

Goede horror moet het hebben van zijn opbouw, suspense en sfeerschepping – kijk maar naar de meesterwerken van Ari Aster! Supermassive verkiest de minder subtiele aanpak en ‘verrast’ je om de haverklap met goedkope jumpscares die het niveau van het spookhuis op de lokale pensenkermis nauwelijks overtreffen. Nu goed, ook Until Dawn had een onnozel randje, maar de ironie ontgaat ons in dit ogenschijnlijk serieuzer bedoeld avontuur.

De vijf speelbare personages proberen hier en daar oneliner-gewijs voor een komische noot te zorgen – vooral de arrogante snob Conrad – maar ontloken bij ons hoogstens een pijnlijke grimas. Hoewel ieder personage voorzien is van een resem persoonlijke karaktertrekken – gaande van zenuwachtig, over geamuseerd tot onzeker – is die diepgang slechts schijn en krijgen we een bordkartonnen allegaartje bij wie het je eigenlijk geen sikkepit kan schelen wanneer een of meerderen van hen een gewisse dood sterven.

Couch co-op

Want ook al is Man of Medan grotendeels slaapverwekkend, toch moet je te allen tijde bij de pinken zijn. Een gemist quicktime event resulteert immers snel in een permadeath waarna het verhaal doodleuk voortslabakt. Zo’n insteek mag dan op papier voor een torenhoge herspeelbaarheid zorgen – er zijn dan ook héél erg veel verschillende scenario’s mogelijk – maar de plot liet ons zodanig verveeld achter dat we het na een paar keer al voor gezien hielden. De online co-op waarin je elk een personage bestuurt en beslissingen elkaars beïnvloeden, doet ons denken aan EA’s gevangenisuitje A Way Out. Al verandert die co-op helaas weinig aan de minpunten.

Sta ons toe af te sluiten met een positieve noot: zo krijgt het grafische departement van Supermassive van ons een dikke pluim – die gezichtsexpressies! – al durft de framerate her en der weleens te schokken als een drilboor met Parkinson. De creepy verteller, die deze aflevering Tales from the Crypt-gewijs inleidt en soms onderbreekt met commentaar dan wel tips – een beetje zoals Dr. Hill uit Until Dawn – vonden we ook best geslaagd. Net zoals de Movie Night Mode waarmee je met zijn vieren op de zetel elk een personage bestuurt. Leuk voor een keertje, maar geen reden om deze Man of Medan meteen in huis te halen. En nu maar hopen dat het volgende deel de wrange nasmaak van dit debacle wegspoelt.