Wij houden wel van een virtueel balletje slaan. Altijd gedaan. Zo hebben we Virtua Tennis kapot gespeeld op onze Dreamcast, PSP én PS3. We kunnen dan ook zonder blozen zeggen dat Tennis World Tour van Breakpoint Games een kleine ramp was. En de snaren van onze rackets meermaals kapotgemept in Dat we niet bepaald popelden om deze sequel te reviewen, spreekt voor zich. Gelukkig werd een voor de sequel een nieuwe ontwikkelaar ingeschakeld, eentje van Down Under met ruimschootse ervaring op de virtuele tennisvelden.

Naar Australië!

Tennis kan best leuk zijn, maar om het concept simulatie met dikke pret te verzoenen, moet je al van ver komen. Gelukkig doen de jongens en meisjes van Big Ant Studios dat ook. De studio uit Melbourne maakte een tijdje geleden met Australian Open Tennis 2 geen slechte indruk. Dus gaf uitgever Nacon de Australische ervaringsdeskundigen groen licht om hun lamentabele Tennis World Tour uit het slop te halen.

Wanneer je deze Tennis World Tour 2 opstart, lijkt het verschil met zijn voorganger alvast immens. Waar het vorige keer een kale bedoening was qua content – uitgever Nacon gaf later toe dat de game enkele weken voor release nog maar 20% afgewerkt was – krijg je nu aardig wat gamemodes voorgeschoteld. hHet grootste deel van je tijd zal je in de career-mode doorbrengen. Daarin ga je eerst met een character creator aan de slag om je eigen personage te ontwerpen, waarmee je dan je eigen wereldtournee doorloopt om op te klimmen naar de tennistop.

Lelijkheid troef

Helaas duurt het mooie sprookje niet lang. De character creator biedt weinig mogelijkheden en ziet er bovendien bijzonder ondermaats uit. De art director van de game mag wat ons betreft ook op zoek naar een andere beroepssector, al was het maar omwille van het oerlelijke eighties-shirt waar je een groot deel van je tijd moet mee doen. Qua besturing valt het ook tegen, want er is maar één besturingsschema mogelijk en erg intuïtief kunnen we het ook niet noemen. En dat je de bal bij momenten bijna niet kan zien, helpt ook al niet.

De grootste afknapper voor niet-tennissers is vermoedelijk de ongelooflijk steile leercurve. Het is aartsmoeilijk om de richting én de timing van je slagen onder de knie te krijgen. Vaak is het zelfs een raadsel waarom je de ene keer een perfecte slag uitvoert, en de volgende een compleet mislukte. Onbegrijpelijk. De gemiddelde spelers zal haakt al snel af op de combinatie van het gebrek aan opsmuk en de moeilijkheidsgraad.

Boring as hell

De carrièremodus blinkt al snel uit in saaiheid. Elke wedstrijd of toernooi voelt op den duur hetzelfde aan. Er zijn geen mogelijkheden om coole dingen te unlocken, waardoor je weinig gemotiveerd bent om verder te spelen. Gouden tip van Invader voor eventuele DLC: kalasjnikovs. Want van deze droge meuk een shooter maken, lijkt ons de enige manier om de boel nog te redden.

Dat unieke kaartsysteem dat de game introduceert bijvoorbeeld helpt ook al niet. Je kan actieve of passieve extra eigenschappen gaan toewijzen aan je tennisser, maar na enkele keren gebruiken, verdwijnen die weer. En dat dit RPG-kaartenysteem ongelooflijk vloekt met de opzet van de game – namelijk zo realistisch mogelijke tennis brengen – waren de makers waarschijnlijk ook uit het oog verloren.

Bekend maar berooid

Tennis World Tour 2 mist afwerking en levensvreugde. Er zijn geen cutscenes, geen echt verhaal en niks van opsmuk om het tennissen een greintje spektakelwaarde te geven. Al moeten we eerlijk toegeven dat de line-up aan bekende tennissers best wel strak is. We missen de zusjes Williams en Djokovic bijvoorbeeld, maar voor de rest tekenden zowat alle grote namen present. Wat het nog zuurder maakt dat er geen degelijke gameplay aan gekoppeld is. Misschien volgende keer meer centen naar ontwikkeling, minder naar licenties?

De online multiplayer – ja, we waren ook verbaasd dat dit überhaupt een online multiplayer heeft – voegt een klein beetje extra levenskwaliteit toe, maar kan niet voorkomen dat deze poging tot tennis snel in onze vergeetbak belandt. Een minder grote ramp dan zijn voorganger, maar er is nog tonnen werk aan de winkel vooraleer de Australische ballenmeppers de eerste divisie halen. Next!