In de begindagen van de videogames zag het er even naar uit dat er uit de fightgames twee subgenres zouden groeien. Aan de ene kant games waar je elkaar met de blote vuist te lijf gaat en aan de andere kant de vechtspellen waar je dat met de betere hak- en steekwapens doet. Daar was toen één game verantwoordelijk voor: Soul Calibur. Zes generaties later blijkt datzelfde Soul Calibur nog steeds in zijn eentje dat gewapende subgenre in leven gehouden te hebben.

Klassieke formule

We kunnen hier nu wat droog historisch gaan doen over welke de beste was of waar de reeks de dieperik in dreigde te gaan, maar dat doen we dus niet. Deze review draait om Soul Calibur VI en die hakt erin zoals alleen de spelpersonages van deze game dat kunnen. De formule is ondertussen gekend: je kiest een van de excentriek opgedofte en gewapende vechtersbaas uit het 21-koppige rooster en probeert daarmee vervolgens in een duel de andere sneller door zijn of haar gezondheidsbalk te jagen dan die dat met jou kan doen. Je krijgt daarbij een ton moves onder de vingers waarvan de meeste uniek zijn voor elk van die kemphanen.

Normaal gezien gaan we enkel door die singleplayer om eens goed te lachen met het vaak hilarische en bombastisch geacteerde verhaal. In Soul Calibur VI hebben we die campagne, of liever, die 2 campagnes helemaal uitgespeeld. Kort door de bocht zijn dat een lange reeks dramatisch in- en uitgeleide matchen, maar je kan ze via een vrij ingenieus systeem in een zelfgekozen volgorde afwerken. Er zit zelfs een deftig RPG-element in de Libra of Soul-campagne. Kortom: we kregen het zeldzame gevoel een échte single player te spelen. In een fightgame dan nog. Sterker nog: we zouden de personages later, in de competitieve confrontaties met andere ogen bekijken.

Instapmodel

De hoofdbrok van ook deze nummer VI zit voor de meesten in die competitieve 1-on-1 partijen. Ook daar schittert de game, of je nu een online onbekende fileert of de overmoedige sukkel naast je op de bank. Ze hebben het bij vechtspellen altijd over ‘makkelijk op te pikken, maar moeilijk om echt meesterlijk in te worden’,… om dan als nieuwkomer na een week frustratie je controller in de strot van wie dat ooit gezegd heeft te willen rammen. Hier niet dus. Als je ooit nog maar een lichte interesse in Soul Calibur of vechtgames had, dan is dit de perfecte instapper. Met dank aan het richtingsgevoelige besturingssysteem dat je makkelijker combo’s aanleert dan de knoppen-en geheugengymnastiek waar veel andere fightgames je toe verplichten. Je zal slaag krijgen. En nog geen klein beetje. Maar je zal ook klappen uitdelen, terwijl je aangenaam snel beter wordt.

Op souplesse

De game speelt vlot, de animaties vloeien en de mechanics kloppen als de spreekwoordelijke bus. Critical Edge is terug, maar er is ook nieuw spul, met vooraan de Reversal Edge, die nu het defensieve werk tot een meer haalbare kaart maakt, zonder dat het een steekspel van exotisch uitziende schildpadden wordt. Timing, positie en afstand blijven belangrijk, maar zoals dat in de betere vechtgames hoort, is er voor nagenoeg elke move en tactiek een counter.

Het is nog even af te wachten of bepaalde personages – op drie na zijn het allemaal bekende, maar geremasterde gezichten – er als overpowered uitkomt en generfd moet worden, maar vooralsnog voelden onze overwinningen als verdiend aan. En oké, onze nederlagen ook.