fbpx

Shadow of the Tomb Raider

shadow of the tomb raider review

Het is alweer vijf jaar geleden dat ‘s werelds vermaardste avonturierster een wervelende wedergeboorte kreeg. Op de cover van de allereerste Invader Magazine prijkte een besmeurde Lara die haar nieuwe richting had gevonden. Tomb Raider was weer helemaal terug. In dit derde en laatste deel van de trilogie is Lara nog steeds in topvorm: dodelijker en spectaculairder dan ooit, al begint er ook wat sleet op de formule te geraken.

Dodelijke archeologe

Dat de jongens en meisjes bij Eidos de spektakelknop van dit sluitstuk helemaal open hebben gedraaid, is een meevaller. In Shadow of the Tomb Raider gaat de immer schattenjagende Lara over lijken om haar doel te bereiken. In dit geval letterlijk: wanneer ze een mysterieuze dolk bemachtigt in een Latijns-Amerikaanse tempel, in de hoop de schaduworganisatie Trinity te snel af te zijn, zet ze een heuse apocalyps in gang, compleet met tsunami’s, kolkende modderstromen en aardbevingen van Bijbelse proporties. Die scènes behoren tot de spectaculairste uit de hele reeks, en kunnen zonder schaamrood op de wangen naast de voltallige Uncharted-serie staan. Het einde van de wereld ervaren in 4K? Behoorlijk awesome.


 Trio van kies maar zelf

Wie ooit al een Tomb Raider speelde, weet wat hij op gameplayvlak mag verwachten: een halsbrekende mix van knallen, klauteren en puzzelen. Wel nieuw: nu kan je zelf kiezen hoe moeilijk je elk van die drie facetten wil. Wie zijn shootouts het liefst zo pittig mogelijk heeft, maar tijdens puzzelsegmenten liever tips krijgt, kan daarvoor kiezen. Nooit eerder hebben we wat moeilijkheidsgraad betreft, zulke verfijnde opties in een game gezien. En geloof ons: wie voor de Deadly Obsession-kiest, zal Lara regelmatig – vaak op wel héél erg brute wijze – het hoekje zien omgaan. Net als vroeger dus. Zo’n avontuur op maat, daar kunnen veel ontwikkelaars nog van leren.

Stealth FTW!

Naast Lara’s inmiddels trouwe pijl en boog beschikt de heldin over enkele nieuwe snufjes. De nieuwe rappelfunctie bijvoorbeeld zorgt voor extra veelzijdigheid én uitdaging bij het klauterwerk en Lara is nu ook veel beweeglijker onder water. De game stelt immers alles in het werk om Lara zo geruisloos mogelijk langs schorem allerhande te gidsen met handig geplaatste struikgewassen en modderpoelen waarmee ze zich kan camoufleren. Het leukste nieuwigheidje wat ons betreft: de gifpijlen waarmee je belagers letterlijk gek kunt maken. In die mate dat ze elkaar beginnen af te knallen. Of wie een écht statement wilt maken: Trinity-schurken kan Lara zelfs ophangen aan een boom.

Intiemer dan ooit

Omgekeerd evenredig met al die grootse verschrikkingen is er de veel intiemere plot. Lara’s donkere kantjes worden uitgediept, want het einde der tijden inluiden gaat dan ook gepaard met een hoop schuldgevoelens, net als haar herinneringen aan haar vroeg gestorven ouders. Ook haar relatie met BFF Jonah, die gezellige Nieuw-Zeelandse kok, krijgt een plaats. Dat die twee er gaandeweg closer op worden doet denken aan klasbakken als The Last of Us of God of War. Het valt trouwens steeds harder op hoe ontwikkelaar Naughty Dog zijn stempel gedrukt heeft op de singleplayergames. Dat Shadow of the Tomb Raider naar het einde toe zelfs bijwijlen de horrorkaart durft te trekken, vinden wij even verrassend als gewaagd.

Niet perfect

Shadow of the Tomb Raider is wat ons betreft het beste deel van de trilogie. Maar na de aftiteling bekruipt ons tegelijk een wrang gevoel. En dat heeft te maken met de laatste uurtjes van Lara’s donkere avontuur. De nochtans erg sterk beginnende plot stuikt naar het einde toe wat in elkaar met voorspelbare momenten en saaie dialogen, waardoor het geheel niet memorabel genoeg aanvoelt.

Maar misschien zijn we aan het overdrijven, want Shadow of the Tomb Raider blijft bovenal een epische rit die vaak doet denken aan het glorieuze verleden van de reeks. We krijgen een terugkeer naar de larger than life-tempels met hun al even megalomane sculpturen en puzzels. De onversneden actie die sinds de reboot een prominentere rol kreeg is, zoals eerder vermeld, nog steeds aanwezig, maar bevindt zich veel meer in de achtergrond. Eidos Montréal is er in ieder geval in geslaagd het beste van beide werelden te combineren: een geslaagd huwelijk tussen oud en nieuw, ook al laat het kleine steken vallen.

8.6
  • avontuur op maat
  • fenomenale vergezichten en tempels
  • leveldesign is strak
  • goed tempo en afwisseling
  • plot zakt in elkaar
  • weinig origineel
  • te veel zwemsegmenten

BESLUIT

Goed begonnen is half gewonnen, al zakt dit sluitstuk naar het einde toe helaas wat ineen. Gameplaygewijs hebben we dan weer niet te klagen: een strak tempo, voldoende afwisseling en een oldskool Lara Croft in al haar glorie.

Een reactie achterlaten