fbpx

Sea of Solitude

sea of solitude kay

Een game opstarten doe je meestal met de intentie om een paar leuke uurtjes door te brengen. Je verliest je in een fantastische wereld of knalt een bende slechteriken overhoop . Niet zo in Sea of Solitude. Wie de indiegame opstart, krijgt meteen een waarschuwing: ‘Deze game behandelt gevoelige onderwerpen zoals mentaal en emotioneel welzijn, die kwellend kunnen zijn voor spelers’. Sea of Solitude een lichtzinnige game? Dat denken we niet…


Van simpele eenvoud…

Jij wordt wakker als de getroebleerde Kay, dobberend in een bootje boven een gezonken stad gehuld in duisternis. In de verte hoor je het akelige gefluister van monsters die je ongetwijfeld met haar en huid willen verslinden. Jouw doel? De donkere stad verkennen en verlichting brengen door verstopte lichtbollen te zuiveren van een duistere corruptie. Verwacht je niet aan aartsmoeilijke gameplay. Elk hoofdstuk introduceert nieuwe mechanismen, zoals stealth en platforming, maar het blijft allemaal behoorlijk eenvoudig. De melancholische deuntjes en intrigerende sfeer maken de exploratie van de wereld trouwens een vrij leuke bezigheid.

Heb je genoeg van die lichtbollen gezuiverd? Dan klaart de hemel op en krijg je een prachtig zicht op de charmante semi-open wereld van Sea of Solitude. En die vinden we bijzonder geslaagd. De kleurrijke cartooneske art-style van de gezonken stad staat in schril contrast met de duisternis, die akelige monsters achter je aan stuurt. Al snel blijkt dat het spel van licht en donker het verhaal van de game perfect symboliseert. Elke verandering brengt namelijk verdrongen herinneringen van Kay aan het licht. En dat is het begin van haar innerlijke strijd.

…naar helse realiteit

Het verhaal van Sea of Solitude is geïnspireerd door traumatische gebeurtenissen in het leven van Cornelia Geppert, het brein achter de game. Via Kay, haar digitale persona, krijg je te maken met de eenzaamheid van haar broertje, het rommelende huwelijk van haar ouders en haar eigen problemen met haar vriendje. Zware kost dus, waardoor je als speler onvermijdelijk gaat stilstaan bij je eigen leven. Petje af voor de prachtige symboliek trouwens. Die is allesbehalve subtiel en kan daarom bijzonder krachtig overkomen.

Helaas brengt de aanpak ook enkele mindere kantjes met zich mee: de verhaalvertelling is kantje boord. De dialogen zijn best vaag en ook het stemmenwerk overtuigt niet altijd. Dat komt omdat ontwikkelaar Jo-Mei geen Engelstalige acteurs heeft ingehuurd. En dat hoor je. Voor een game met depressie als centrale thema, zijn de personages doorgaans ietwat oppervlakkig en komen ze soms zwak en zelfs kinderachtig over. Zonde, want de algemene boodschap die de game wil meegeven, vinden we best geslaagd.

Sea of Solitude is bovendien geen lange game. Op zo’n vier uurtjes zit je erdoorheen. In die korte tijd probeert het zijn publiek te raken op een diep psychologisch niveau, al zal het daar bij de ene speler sneller in slagen dan bij de andere.

6.7
  • geslaagde art direction
  • soundtrack is lekker melancholisch
  • sterke symboliek
  • dialogen missen nuance
  • eenvoudige gameplay
  • best zware materie

BESLUIT

Sea of Solitude is een mooie en best intrigerende game, maar heeft last van een zwakke verhaalvertelling, ondermaats stemmenwerk en een gebrek aan nuance. En da's moordend voor een game met zo'n zwaarwichtige thema's. 

Een reactie achterlaten