Sommige games zijn zodanig esthetisch verantwoord dat ze ingelijst naast de Mona Lisa in het Louvre horen te hangen. Ori and the Blind Forest (2015) was er zo eentje en het vervolg Will of the Wisps legt de lat wat kunstzinnigheid betreft zo mogelijk nog hoger. Maar vergis je niet: dit is géén knappe Instagram-influencer die zijn/haar mankementen verstopt achter een veelvoud aan filters, maar een veellagig avontuur dat uit zijn voegen barst van de inhoud.

Poteverd-Ori

Oké, de enigszins eenvoudige plot dan wel buiten beschouwing gelaten. Will of the Wisps kent immers een ‘Mario zkt. Prinses Peach’-verhaal waarbij de glimmende beschermengel Ori gescheiden wordt van zijn überschattige baby-uiltje. Aan de speler om een reünie te bewerkstelligen in deze MetroidVania-achtige 2D-platformer, gekruid met hack ‘n slash-elementen. Dat simpele spelverloop doet niets af aan de totaalervaring, want de bonte personages zijn talrijk en charmant en dragen prima bij tot de sprookjesachtige sfeer.

Wie al eens in Ori’s wonderlijke boswereld vertoefde zal zich snel thuisvoelen, al voerde Microsofts eigen Moon Studios enkele ingrijpende veranderingen door. Zo valt er meer te beleven, kreeg de combat een upgrade, is het platformwerk nog verfijnder en is er meer focus op balans van dat alles. Dat zorgt ervoor dat deze ervaring eigenlijk alléén maar hoogtepunten kent. En we proberen potverd-Ori streng te zijn, hoor.

De hoofdmoot breng je al springend, dashend, klimmend en zwevend door in dit idyllisch universum, waarbij je platformskills danig op de proef gesteld worden. Met momenten moet je timing aan de perfectie grenzen om Ori langs de vele booby traps te gidsen, maar dankzij de botergladde besturing is die steile leercurve eerder bevredigend dan frustrerend. Dat het bosgeestje op en tijd en stond gezegend wordt met nieuwe vaardigheden, werkt verslavend. Want hoe meer skills, hoe spectaculairder en simpelweg plezieriger de wijze waarop je van punt A naar B sjeest.

Pittig, pittiger, pittigst

Hetzelfde valt ook te zeggen over de vechtsequenties. Voornamelijk zal je muggen, torren, slakken en ander ongedierte dat je in een doordeweeks bos aantreft doormidden klieven met je lichtzwaard. Patronen herkennen en daarop anticiperen is cruciaal, en al zeker bij de baasgevechten die qua grandeur soms wel aanleunen tegen de reuzen uit Shadow of the Colossus.

Toegegeven: ondanks zijn kindvriendelijke uitstraling is Will of the Wisps geenszins aan te raden voor de allerkleinsten, daar de moeilijkheidsgraad weleens durft te variëren van behoorlijk pittig tot ‘GODVERMILJAARDEDJU-IK-SPRONG-TOCH-NET-OP-TIJD-WEG??!’ Zélfs op de easy is Ori geregeld het haasje dus, al zijn de checkpoints gelukkig vrij vergevingsgezind.

Een glansrol is weggelegd voor de grenzeloos aanvoelende map, waarin je je helemaal zal verliezen. En soms ook de weg: Moon Studios vertikt het om een kompas te bieden en dus ben je vaak op jezelf aangewezen. Toch is ‘vastzitten’ nooit écht vervelend vermits het bos oogt als een levend aquarelschilderijtje bomvol detail, de orkestrale soundtrack enorm rustgevend werkt en er altijd wel iéts te ontdekken valt in eerder bezochte gebieden, mede dankzij de nieuw verworven skills. Geloof ons vrij: Ori in goed 15 uur speeltijd zien groeien tot onverwoestbare woudnimf is een audiovisueel meesterwerkje.