Metro 2033 en opvolger Metro Last Light toonden ons de Russische versie van de apocalyps. Na een efficiënte nucleaire holocaust speelt het leven zich vooral af in de donkere metrotunnels onder Moskou. Dankzij het technische gegoochel van de devlopers bij 4A Games draait de Redux-versie nu ook op de Switch. Maar of die opnieuw voor remsporen in de onderbroek zorgt?

Tunnelvisie

De saga start met Metro 2033 – gebaseerd op het gelijkaardige boek van Dmitri Gloechovski – en steekt je in de oorlogsbottines van de jonge soldaat Artyom die zich een weg door de claustrofobische tunnels moet banen in een strijd tegen het lelijkste gespuis dat we zagen sinds het Eurovisiesongfestival. Op vraag van je oom Hunter, die nooit terugkeerde van een missie tegen de mysterieuze Dark Ones, trek je op missie naar het nabijgelegen Polis.

Hoewel deze Metro 2033 zijn leeftijd toont, doen we nog steeds een petje af voor de creepy, claustrofobische sfeer die de ondergrondse samenleving uitademt. De wereld van Metro is rauw, ontziet niets en niemand en kan enkel maar gemaakt zijn door ontwikkelaars die de wereld bekijken vanuit Russisch (of in dit geval Oekraïens) perspectief. Een geslaagd sfeertje en op gameplayvlak ook niet slecht.

Metro 2033 is best geslaagd als survival horrorgame: de kogels zijn schaars en daarom ook het voornaamste ruilmiddel om wapens te upgraden of explosieven te kopen. Ook goed gevonden: je moet vaak je gasmasker opzetten en de filters handmatig vervangen, wil je geen radioactieve verkoudheid oplopen. Creepy horrorsfeertje dus, maar als shooter zelf is Metro 2033 vrij standaard: heel veel generische vijanden gedropt in een rechtlijnige, maar best lange singleplayer. Door zijn leeftijd (10 jaar is best lang) de minst interessante game uit dit dubbelpakket.

Let there be light

Ons advies: gewoon op de tanden bijten en Metro 2033 uitspelen voor het verhaal. Of gewoon de verhaalsamenvatting op YouTube checken en gewoon met Last Light beginnen. Want dit vervolg brengt een minstens even sterk verhaal als zijn voorganger, maar versterkt het geheel met geslaagde shootergameplay. Als Artyom moet je op zoek naar een overgebleven Dark One, maar zijn het vooral de menselijke ontmoetingen die bijblijven.

Tijdens je exodus ontmoet je verschillende facties op je pad, elk met hun eigen ideologie. Zo moet je niet alleen het hoofdkwartier van het facistische Fourth Reich infiltreren, maar ook een nazi-bijeenkomst zien te overleven. Heerlijk slopende spanning, al kregen we het soms op de heupen van die tenenkrullende Russisch-Engelse Jean-Claude Van Damme-accenten. Door de conversaties leer je wel steeds heel veel bij en de dagboekfragmenten werpen wat meer licht op Artyom zelf. De actie speelt zich nu meer af aan de aardoppervlakte, zodat je niet de hele tijd in diezelfde metrotunnels rondkruipt.

Port-experts

De devs van 4A Games (die ondertussen door de oorlogsdreiging hun thuisbasis Oekraïne hebben ingeruild voor Malta) weten hoe ze een CPU-vreter zoals Metro moeten porten. Want ook op de Switch ziet alles er best geslaagd uit, zeker in handheldmodus. Natuurlijk moesten ze enkele grafische toegevingen doen, maar toch is dit (alweer) een sterk staaltje vertaalwerk. Spelen doe je best met een headset op, want de 5.1 surround sound geeft de sfeer nog extra beet.

Aan de gameplay werd zo goed als niets veranderd voor de Switch: er ligt nog steeds een grote nadruk op stealth (denk lampen uitdraaien of olielampjes kapotschieten om zo in het donker te ontsnappen), maar één ding mochten de makers voor ons part wél aangepakt hebben. Dat contrast tussen de zwakke menselijke AI en de veel te sterke, agressieve monsters aan de oppervlakte maken Last Light bij momenten best frustrerend. En daar hebben we meer last van op de Switch, dan op pc.

Verwacht je aan een robuust pakket, want naast de twee games (samen gemakkelijk 24 uur spelplezier) krijg je ook alle DLC (nog eens 10 uur extra content) en een hele reeks extra modi en moeilijkheidsgraden om de Poetin in je naar boven te halen.