De voorafgaande haltes in de Metro-reeks trokken steevast de kaart van rechtlijnige gameplay. Al sluipend begaf overlever Artyom zich door de ondergrondse metrotunnels en liet een spoor van uitgebeende mutanten en neergestoken nazi’s achter zich. Weinig van dat in deze Exodus, want het claustrofobische metrostelsel wordt ingeruild voor een open-wereld aanpak. En daarmee verliest de reeks een cruciaal element van zijn identiteit.

Aparte road trip

Sinds hij komaf maakte met The Dark Ones en een vreemd radiosignaal onderschepte, zwerft Artyom elke week door de post-apocalyptische straten van Moskou om het sein terug te vinden. Samen met zijn geliefde Anna slaagt hij in die opzet, waarna de Spartaanse krijgersorde uit de Metro komt gerold om met de stoomlocomotief te ontdekken wat er van de buitenwereld is overgebleven. Tijdens je exodus loop je een aantal memorabele, en soms compleet geschifte, personages tegen het lijf. Helaas verbleken die allemaal bij die enigmatische Dark Ones of nazistische Reich-soldaten uit de vorige games. Simpelweg omdat de nieuwe leefgemeenschappen te weinig in beeld komen.

Gelukkig valt er bij je Spartaanse kameraden wel verhaal te rapen. Tijdens intermissies kan je op de Aurora (jouw mobiele commandokwartier op rails) een praatje slaan met de crewleden. Van romantische quality time met Anna tot toogpraat met je strijdmakkers. Het zorgt voor een geslaagde uitdieping van de personages. Enkel zonde dat de houterige en vaak slecht gesynchroniseerde animaties die beleving bederven. Het helpt evenmin dat Artyom nog steeds geen lettergreep zegt. Vooral wanneer reisgenoten tijdens dialogen een respons van je lijken te verwachten, maar onze held hen als een doofstomme kwibus blijft aangapen. Awkward. Net of ontwikkelaar 4A Games op dat vlak blijven steken is in de tijd.

Radioactieve speeltuin

Dé trekpleister van Metro Exodus zijn natuurlijk de semi-open werelden, die genoeg afwisseling bieden om exploratie boeiend te houden. Het post-apocalyptische Rusland ziet er dankzij een realistische belichting fraai uit en doet vaak denken aan Fallout. Ook hier serveren de makers een quasi-perfecte balans tussen stealth en run & gun gameplay. Zo ben je robuust genoeg om een paar schotwonden te overleven tijdens de bestorming van een vijandelijk bastion. Evenwel krijgen ninja’s voldoende sluiproutes om iedereen ongezien van kant te maken. Cool is dat je zelfs Far Cry 2-gewijs kan wachten tot de avond valt om een fort te infiltreren. Wel oppassen in dat geval, want ’s nachts is de gemuteerde fauna veel actiever. Gelukkig heb je een waaier aan schiettuig die daar raad mee weet. En geloof ons: het ingenieuze wapendesign en de optie om elke gun te customizen, verdient een prijs. Die revolver beu? Dan plaats je er een langere loop op, een vizier én schoudersteun. Et voila, nu heb je een revolversnipergun. Erg handig in deze uitgestrekte wereld. Dankzij de DIY-look, compleet met bouten en springveren, zien de vuurwapens er absoluut badass uit.

Toch is Metro Exodus door de overstap naar een open wereld wat van zijn persoonlijkheid verloren. Dat merk je het best wanneer je plots een pikdonkere bunker in moet. Want dat blijft het échte handelsmerk van Metro. Het beklijvende gevoel wanneer Artyom snakt naar adem als hij door zijn voorraad filters voor zijn gasmasker heen is. Het gekrijs van gemuteerde spinnen die om elk duister hoekje in je smoel kunnen springen. De voortdurende zoektocht naar kogels om levend je volgende bestemming te bereiken. Het zijn fantastische paniekmomenten die je ietwat mijmerend doen terugdenken aan de vorige games. En die je net iets te weinig overvallen in deze sequel. Wat ons betreft is de exodus uit de tunnels best geslaagd, al mocht de claustrofobische duisternis net iets vaker op ons neerdalen.