Als kind durfden we onze dikke teen niet meer in de zee steken nadat we Jaws hadden gezien. Maneater probeert iets aan die angst te doen en steekt ons in de huid van een stierhaai. Zo kunnen we eigenhandig terreur zaaien als moordzuchtige allesvreter en hem upgraden tot ultieme moordmachine van de oceaan. Overdreven? Misschien. Binnenkort toch weer een dagje naar zee? Nee, dank u.

Haaienwrok

Maneater is best een origineel concept. Eentje waar wij ons uitstekend mee vermaakt hebben. Het verhaal begint wanneer je haaienmoeder in de netten van Scaly Pete belandt. De ruige visser doodt je moeder en snijdt jou uit haar buik. Voor hij je terug in het water gooit, verminkt hij je voor het leven. Zo kan hij gemakkelijker herkennen tijdens zijn volgende haaienjacht. Aan jou om groot en moordlustig te worden, zodat je wraak kan nemen. Dat doe je vooral door een stevige hap te nemen uit lokale toeristen.

Het verhaal van Maneater zal geen prijzen winnen, al is de presentatie in documentairevorm een geniale zet. Tripwire Interactive introduceert een vertelstem die op geestige wijze droge commentaar geeft bij wat er gebeurt. Wanneer je een worstelpartijtje met een alligator verliest, legt de verteller het er vingerdik op: ‘Four hundred million years of evolution and the shark just got eaten by someone’s future luggage’. Het zijn momenten die zelfs de grootste zuurpruim minstens een kleine gniffel bezorgen.

Helaas is die geestige commentaar een uitschieter in een anders vrij middelmatig geheel. De grote dooddoener van deze Maneater is het missiedesign dat we ongemeen ongeïnspireerd kunnen noemen. De makers leggen je voortdurend dezelfde opdrachten op: ‘Dood 10 katvissen’, ‘Vreet 20 zonnekloppers op’, waardoor eentonigheid snel de kop opsteekt. Een accuut gebrek aan afwisseling in de missies dus, en dat is zonde. Vooral omdat de game op andere vlakken wel genoeg diversiteit bevat.

Naar de haaienkelder

De exploratie bijvoorbeeld verdient wel een dikke duim. Ontwikkelaar Tripwire heeft een onderwaterwereld ontworpen die verrassend divers is. Elk district zet dankzij een kenmerkend landschap een unieke sfeer neer. En dat maakt de wereld van Maneater een plezier om te verkennen. Op de zeebodem vind je trouwens heel wat grappige taferelen die opnieuw voorzien worden van geestige commentaar (tip: zoek de Titanic). Op die manier is het zelfs relaxerend om als bloeddorstige haai de verschillende wateren te doorkruisen, nieuwsgierig naar wat je nog zal ontdekken.

Natuurlijk moeten er ook strandgangers verscheurd worden en ook dat is geinig. Noem ons gerust psychopaten, maar een groepje toeristen in opblaasbare flamingo’s stalken – door Jaws-gewijs met je rugvin boven water te zwemmen – gaat nooit vervelen. Eenmaal je de aanval inzet, kleurt het water rood in een gigantische bloedwolk. Lijkt aanvankelijk wreed, maar nadat je je moralen aan de kant hebt geschoven, wordt het terreur zaaien en seriemoorden echt vermakelijk. Net als Just Cause 3 zien we deze Maneater dan ook als perfect voer voor de streaming community.

Evolutietheorie

Dat dood en verderf zaaien is leuk, maar heeft ook praktisch nut. Hoe meer surfers je opknabbelt, hoe groter en sterker je wordt. Het opent de weg naar coole evoluties (lees: upgrades) die jouw stierhaai speciale krachten geeft. Wat dacht je van bio-elektrische organen? Of een megakrachtige staartzwiep? Compleet van de pot gerukt, maar het transformeert je haai in een badass monster dat een nachtmerrie is voor de vele professionele premiejagers die het op jou gemunt hebben.

Hoewel Maneater zichzelf absoluut niet serieus neemt en de draak steekt met de wetenschap, heeft de game wel een onbetwiste, diepere boodschap. Zo is de game ook satire tegen de mensheid, die de vervuiling van de zeeën wil aankaarten. Sommige watermassa’s in de game zijn ronduit smerig. Niet alleen door lozing van chemicaliën, maar ook door ronddrijvend afval en vissersnetten die verstrikt zijn in koraalriffen. Een somber zicht dat een trieste afschildering is van de realiteit. Of Tripwire met deze Maneater ook mensen zal wakker schudden? Dat betwijfelen we ten sterkste.