We zijn er niet trots op, maar ooit droomden we stiekem van zo’n luxeleventje als wiseguy. Steek het op antihelden zoals Tony Soprano (The Sopranos), Michael Corleone (The Godfather) en Henry Hill (Goodfellas): stuk voor stuk flamboyante eikels met sappige accenten die ons flaterbrein deed geloven dat misdaad wel degelijk kan lonen. Maar na het bekijken van een iets waarheidsgetrouwere film annex serie als Gomorra, die de minder glamoureuze kant van Napolitaanse mafiosi belicht, kwamen we toch maar op onze tellen terug. Gelukkig kan je tegenwoordig ook virtueel opklimmen in de Italo-Amerikaanse onderwereld.

Grove borstel

Mafia II: Definitive Edition is onderdeel van het bekende Mafia-drieluik dat voor de gelegenheid volledig geremasterd werd. ‘t Is te zeggen: deel drie was al een PS4-game, dus erg veel opkuiswerk zal ontwikkelaar Hangar 13 daar niet aan gehad hebben. Het bijna twintig jaar oude debuut wordt dan weer compleet van nul heropgebouwd voor de huidige tech, maar daarvoor moeten we nog even geduld uitoefenen tot eind augustus.

Deeltje twee uit 2010 valt daar zowat tussenin: een last gen-game waarvoor de ontwikkelaar eveneens het poetsgerief heeft bovengehaald, maar dan wel vooral de grove borstel heeft gehanteerd. De teleurstelling was dan ook duidelijk van onze boeventronie te lezen toen we het door New York City geïnspireerde Empire Bay opnieuw bereisden. Die vale kleuren, hoekige textures, zielloze gezichtsuitdrukkingen en een sputterende framerate: we hadden op visueel en prestatievlak toch wat meer verwacht van deze remaster.

Er is verbetering merkbaar, al is die verdacht subtiel. Eerlijk: de gouden tand des tijds is bepaald niet mals geweest voor Vito Scaletta en de zijnen, ook niet wat gameplay betreft. Tien jaar na datum zijn we dan ook veel responsievere shooteractie en dito besturing gewend. Terwijl de vuurgevechten hier veeleer stroef en verouderd aanvoelen. Best jammer dat Hangar 13 blijkbaar die mening níét is toegedaan (ofwel rekent op een snelle cashgrab). Reken daar nog een ‘open’ wereld bij die, hoewel best gedetailleerd, zo levenloos is als Wuhan tijdens de lockdown en het is bepaald niet evident om hier de lofmandoline boven te halen.

Capisce?

Tot daar het slechte nieuws, want ondanks die behoorlijk essentiële mankementen is Mafia II: Definitive Edition tóch aan te bevelen voor hen die dit misdaaddrama tien jaar geleden aan zich voorbij lieten gaan. Dat heeft goeddeels te maken met de gevarieerde missies, maar vooral met het hevig op Goodfellas (wat ons betreft de klassieker der klassiekers!) geënte verhaal.

Als Vito moet je je na WO II opwerken van straatcrimineel tot made man, het onderwijl aan de stok krijgend met concurrerende families. Origineel? Fuck no (disclaimer: de f-bombsvliegen je om de oren), maar de plot is danig charmant en met sfeervolle muziek gebracht, boordevol knipogen naar de mobstermeesterwerken die we collectief liefkozen. Enkel het slot vinden we nogal snel afgewikkeld, al kan dat ook liggen aan het feit dat we niet genoeg kregen van Vito’s verhaal. Gelukkig is er ook nog de DLC.

Nog steeds een sterk verhaal en tonnen sfeer dus, maar dankzij de gebrekkige remastering voelt de game bij momenten te verouderd aan. Nu maar hopen dat er van die technische mankementen geen sprake is in Mafia: Definitive Edition – of anders zal onze Invader-knokploeg er zich eens mee gaan moeien, capisce? (Grapje, 2K, laat ons a.u.b. leven!)