Vraag aan heel wat liefhebbers van Japanse RPG’s wat voor hen nu dé genereklassieker bij uitstek is, en je hoort wellicht zeer diverse antwoorden. Kleppers als Final Fantasy, Persona en Dragon Quest komen zeker aan bod. De ‘Tales Of’-reeks ongetwijfeld ook. Maar Legend of Heroes? ‘Nog nooit van gehoord’. En da’s helemaal onterecht.

Samenspannen

Nog anderen zullen haarfijn uitleggen waarom strategische RPG’s als Fire Emblem en Disgaea, of actie-RPG’s als Ys of The Legend of Zelda het echte summum van het genre zijn. In onze top 3 staat echter een reeks die qua naambekendheid onterecht ondermaats scoort. En dat is Nihon Falcoms paradepaardje: de Legend of Heroes-serie. Een reeks die, begrijpelijk, soms als eens verward wordt met Bandai Namco’s ‘Tales Of’, maar eigenlijk heel erg verschillend is. Met de release van Legend of Heroes: Trails of Cold Steel III voor de Switch, vinden we dit een goed moment om even de lof te zingen over een gamereeks die bewijst dat klassieke JRPG’s nog steeds relevant kunnen zijn.

De volledige geschiedenis van de reeks kunnen we onmogelijk hier uit de doeken doen. Belangrijk om te weten is dat Trails of Cold Steel slechts één deel van een veel grotere saga is. En in tegenstelling tot veel andere JRPG-series, hangt het verhaal van Nihon Falcoms meesterwerk als een ingenieus web aan elkaar. We moeten dan ook even je enthousiasme temperen, want meteen zijn we ook aanbeland bij het ‘zwakke’ punt van Cold Steel III.

De plot van de game kan je namelijk slechts voor de helft begrijpen, als je niet minstens deeltje 1 en 2 gespeeld hebt. Deze zijn helaas (nog?) niet verkrijgbaar op Switch, dus nieuwkomers die helemaal willen mee zijn met dit derde deel, zullen zich noodgedwongen tot een internetsamenvatting of een andere console moeten wenden. Daarbij willen we ook nog meegeven dat elk deeltje in de Cold Steel-saga gemakkelijk 80-100 uur opslorpt. Maar geloof ons: de rit is het absoluut waard. Want wat ‘Trails’ aanbiedt is iets waar veel fans van het genre voortdurend naar op zoek zijn. Een zeer diverse cast van sterk uitgesproken personages. Een soundtrack die tegelijk klassiek als hip klinkt. Een vechtsysteem dat erg diep gaat, maar ook casual gespeeld kan worden. En natuurlijk ook een verhaallijn met talloze twists, intrige en verraad.

Magie, mechs… en meisjes

In dit derde deel speel je opnieuw de rol van Rean Schwarzer, een voormalig student aan de Thor’s Military Academy die nu doorgegroeid is tot leerkracht. Over Rean valt veel te vertellen, maar wat je vooral moet weten is dat hij een ietwat typisch hoofdpersonage is. Zeg maar succesvol, maar met gebreken. Hij is een begenadigd zwaardvechter die echter zijn meerdere moet erkennen in talloze andere personages die er in deze wereld rondlopen.

Rean bezit een natuurlijke innerlijke kracht die hem tegelijk ook danig verzwakt bij overmatig gebruik. Als bestuurder van de magische mech genaamd Valimar staat hij op jonge leeftijd ook al bekend als de oorlogsheld genaamd Ashen Chevalier, maar de faam die erbij hoort wil hij helemaal niet. Last but not least is Rean ook nog eens een allemansvriend die, met name bij de vrouwelijke personages, door iedereen heel erg gewaardeerd wordt, maar eigenlijk zondert hij zich vaak juist graag af.

Diepgang

Er zit een subtiele diepgang in zowat alle personages en situaties die in Cold Steel voorkomen. Aangezien Erebonia, het werelddeel waar een groot deel van de reeks zich afspeelt, bestaat uit meerdere provincies met elk een eigen manier van denken en doen, word je er vaak aan herinnerd dat er geen plaats is voor zwart-wit denken in deze game. Sommige personages of organisaties in Cold Steel lijken aanvankelijk duidelijk kwaadaardig, maar een paar uur later blijkt er onder dat laagje ook een verhaal schuil te gaan.

Net die enorme aandacht voor details, voor achtergrondverhaal en geschiedenis, zorgt ervoor dat de wereld van ‘Trails’ veel realistischer aanvoelt dan wat je wellicht gewend bent in een Japans rollenspel. Dat uit zich vooral in de rijke dialogen en sociale banden die je kan smeden met personages. De game pauzeert heel regelmatig de actie om ruimte te maken voor lange periodes van rondlopen en gewoon praten met de andere personages. Zelfs de willekeurige NPC’s die de straten bevolken hebben elk een eigen persoonlijkheid en opvatting, wat de wereld echt levend doet aanvoelen. Opgelet: de game komt standaard zonder Japanse voice-overs. Om dat gemis te counteren kan je gelukkig gratis een stukje DLC downloaden op de e-shop waarin de Japanse stemmen gebundeld zitten. Wat ons betreft een must om te genieten van de game zoals hij bedoeld werd.

Vechten voor aandacht

Het is de mix tussen het verkennen van de boeiende wereld, en de dynamische combat die ‘Trails’ zo uniek maakt. Het meeste in de buurt komt nog Persona, maar zelfs die reeks verbleekt tegen de enorme omvang van wat Nihon Falcom gesmeed heeft. Natuurlijk heeft niet iedereen zin in tientallen uren dialoog (de meeste kan je ook skippen), of er moet ook een robuust RPG-systeem achter zitten. Gelukkig is dat exact wat Cold Steel III doet: de gevechten zijn klassiek turn-based, maar bieden je talloze manieren aan om je vijanden in de pan te hakken.

Elk personage kan eender welke skill in de game aanleren, waardoor je erg veel controle hebt over de samenstelling van je team. De boss fights met name durven ook zeer pittig te zijn, waardoor inzicht krijgen in de mechanismen van het vechten essentieel is. Net zo hard zal Trails of Cold Steel III wellicht moeten strijden voor de aandacht van het publiek, zeker aangezien de kans eerder klein lijkt dat we de vorige games in de reeks, of de voorafgaande trilogie Trails in the Sky, te zien zullen krijgen op Switch. Hoewel: wie weet wat we kunnen bereiken als we massaal deze game een kans geven?