Times Square ligt ei zo na in de as terwijl de lucht donkerrood kleurt. Aan het firmament verschijnt een grijnzende Frieza – je-weet-wel, die kale paars-witte gluiperd uit Dragon Ball Z – samen met zijn legertje Venom-soldaten. Wanneer Goku zijn aartsvijand tracht af te stoppen, schiet Frieza een dodelijke energiestraal af die zijn doel mist, maar in de plaats daarvan ons voorlopig naamloze personage treft. Gelukkig is daar Trunks om ons opnieuw tot leven te wekken door een glimmende kubus in ons lijf te duwen. En zo van ons een animeheld te maken… Klinkt maf? Dat is Jump Force dan ook.

Ramen zonder bouillon

Op papier is Jump Force de natte droom van elke anime-liefhebber. Gooi een hoop iconen uit populaire mangareeksen – die allemaal hun opwachting maakten in het 50 jaar oude Japanse tijdschrift Shonen Jump – samen en laat hen spectaculaire robbertjes uitvechten in een 3 vs. 3 team-based fighting game. Een knokspel die de belangrijkste helden en villains uit Dragon Ball Z, Naruto, One Piece, Bleach, Death Note, etc samen gooit? Een succesrecept, zou je denken, maar in de praktijk smaakt deze arenabrawler jammer genoeg even flets als Naruto’s geliefkoosde ramen zonder bouillon.

Zwak verhaal

Te beginnen met de puinhoop die de plot is. Zonder ook maar enige vorm van context word je voor de leeuwen geworpen. Dat er ineens een versmelting is tussen al die mangawerelden onderling en onze aardkloot, geen haan die ernaar kraait. Een geruïneerd Vrijheidsbeeld midden op planeet Namek? Dat vinden Piccolo en co. maar normaal. Zo’n cross-over tussen verschillende reeksen zou een goed schrijversteam tal van narratieve mogelijkheden moeten bieden, maar de jongens van Spike Chunsoft houden het op een incoherent verteld en bovenal slap verhaaltje waarin antagonisten Kane en Galena (de enige twee ‘originele’ personages) een allesoverschrijdende oorlog voeren met de Jump-helden. En daarin heeft jouw eigen stemloze avatar, die je volledig zelf dient te bouwen, amper inbreng.

Fire Ball Jutsu

Nu goed, vechtspellen worden zelden op hun verhaal afgerekend (anders was Mortal Kombat geenszins een Klassik), maar zelfs de actie stelt teleur. Toegegeven: alles ziet er flitsend uit en zelfs de meest hardnekkige button masher zal bombastische combo’s van light en heavy attacks uit zijn vingers toveren. En dan zijn er nog de special moves, genre Kame-hame-haa’s en Fire Ball Jutsu’s die in combinatie met de triggers uit te voeren vallen. Met een leercurve die allerminst stijl is, is de lol er echter algauw af. Zeker gezien de gedeelde gezondheidsmeter die jouw drie actieve vechtersbazen hebben, is een knokpartij ook vaak aan de korte kant. Desondanks zijn de verhaalmissies, die weliswaar altijd in gevechten resulteren, langdradig en zelfs verplicht om progressie te maken en/of klederdracht vrij te spelen voor jouw held. De moeite waard? Helaas niet.

Plastic filter

Over de graphics is al veel gezanikt in de videogamepers: in tegenstelling tot hun anime-evenbeelden, zien de personages er veeleer uit als actiefiguren door een schijnbaar plastic filter. Toegegeven: wij stoorden ons minder aan die realistische insteek, al gooide de met momenten érg hakkelige framerate dan weer wel roet in het eten. Wel zijn we te spreken over het aantal speelbare personages: liefst 42 Jump-helden maken hun opwachting – DLC incluis. Nog beter nieuws: wie liever geen tijd wil verdoen in de singleplayer om al die vechtersbazen te unlocken, kan online al meteen met het voltallige rooster aan de slag. Kwestie van toch met één positieve noot te eindigen over de teleurstelling die Jump Force heet.