Battle Royale-games zijn hip. Maar om die jonge nozems van Fortnite weg te slaan, moet je als developer al straf en creatief uit de hoek komen. Enter Crytek – bekend van megahit Crysis – die ons toont wat er gebeurt wanneer je intense PvP actie kruist met een zombiewestern.

Undead Nightmare

Het eerste wat opvalt aan Hunt: Showdown is het geslaagde creepy sfeertje. Deze online shooter speelt zich af in een alternatieve versie van het wilde westen anno 1890 vol rondzwervende en halfverteerde zombies. Aan jou om als premiejager de grote open maps af te schuimen op zoek naar monsters. En ze vervolgens uit te drijven. Het addertje onder het gras? Je moet het ook opnemen tegen twaalf andere premiejagers van vlees en bloed die – in het slechtste geval – in teams van drie samenwerken.

Hunt: Showdown combineert dus PvE èn PvP dus, en dat zorgt ervoor dat je zoektocht naar het monster allesbehalve een zorgeloze rit is. Met hulp van je bovennatuurlijke visie Dark Sight ga je eerst op zoek naar hints om je monsterdoelwit te lokaliseren. Onderweg moet je vooral zombies afknallen – zonder andere spelers te alarmeren – én degelijke loot te vinden die je op je missie kan bijstaan. Hier geen granaatwerpers of sniper guns, want dit is het wilde westen. Je moet je vooral behelpen met oude wapens die traag herladen, roestige berenklemmen of een spade die je in het gezicht van die rotzombie gooit. Sterf je tijdens je missie, dan verlies je alles en moet je herbeginnen. Elke match is dus een risicoanalyse van voor- en nadelen.

Doe de stresstest

De combinatie van PVE en PVP maakt de hele ervaring bijzonder intens en tegelijk nodeloos complex. Showdown: Hunt spelen voelt bij momenten zelfs aan als werken. Een baasmonster omleggen en uitdrijven is immers geen sinecure. Al zeker niet omdat je op dat moment zeer kwetsbaar bent voor de andere twaalf spelers op de map. Haal je de trekker over, dan verraad je je locatie. Wanneer de boss verslagen is, moet je ook nog eens het gevaarte uitdrijven, een ritueel waarbij jouw locatie twee minuten zichtbaar wordt op de map en alle spelers naar je toe komen gerusht. Speel je solo, duo of in squad? De server maakt geen onderscheid, waardoor solospelers steevast het onderspit moeten delven tegen andere teams.

Eén match duurt zo’n 30 minuten. En dat zijn telkens 30 ontzettend intense minuten. Sluipend door de map kom je overal gevaar tegen en wanneer je de bounty eindelijk hebt gevonden, slaat de paranoïde pas echt toe: hoorde je ook het kraken van de vloer? Zou het een andere speler zijn? En waarom schreeuwde die vrouw in de verte?! Uitstekend sound design trouwens en geen betere stresstest dan Hunt: Showdown. Schuilen tot andere spelers het monster hebben overwinnen en tijdens de uitdrijving in te grijpen, blijkt helaas de meest succesvolle strategie. Het is een hufterig manier van winnen, maar in tijden van oorlog gaat hoffelijkheid snel overboord. Ook online.

Te mager qua content

Als het even te intens wordt, kan je ook voor quick play kiezen: dan krijg je een random demonenjager toegewezen (met random gear en abilities) en hebben de makers overal exotische wapens over de map uitgestrooid. Wat stukken gemakkelijker is dan wapens van je dode tegenstanders te pikken. Overleef je de map? Dan kan je het personage toevoegen aan je rooster, wat je een lichte voorsprong geeft. Beschouw dit gerust als het enige lichtpuntje in een anders gitzwart en aartsmoeilijk avontuur.

Crytek pakt uit met een gewaagde formule en daar hebben respect voor. Maar eerlijk? We werden er zelfs moedeloos van toen we na een voortreffelijke run alwéér in een hinderlaag van andere spelers liepen bij het extraction point. Hunt: Showdown is niet ontworpen voor snelle afhakers en ook al niet voor wie veel content verwacht. Met slechts twee maps en drie verschillende bazen slaat de eentonigheid eerder vroeg dan laat toe. Hopelijk komt Crytek binnenkort op de proppen met extra content, anders vrezen we dat zelfs de meest gedreven bountyhunter dit wilde westen snel achter zich zal laten.