Oude gloriën die terugkeren: het is zelden een goed idee. Vaak verblindt nostalgie de rede, gevoed door een verlangen naar financieel gewin. Na een slechte remake of vervolg blijft er soms zelfs een stukje van die wrange smaak hangen aan het verbluffende origineel. Denk aan de verschrikkelijke verminkingen van Duke Nukem of Medal Of Honor, om maar te zwijgen van de karaktermoord die Sonic meemaakte. TOCA, een vergane glorie van Codemasters, had wellicht veel harten sneller doen slaan. Maar daar in de buurt van Birmingham beslisten ze GRID van onder het stof te halen.

Vergeefse moeite

Geen VR voor GRID, dus besloten we voor het gemak van onze huiskamer te kiezen. Vandaar dat we onze oude knoken speciaal de zolder op sleepten, om ons reservestuurwiel nog eens een rondje te laten draaien. We hadden ons beter de moeite bespaard. Racen met een stuurwiel voelt verschrikkelijk aan in GRID. Na veel experimenteren met de beperkte instellingen verbeterden we het gevoel van ‘vechten voor een frisbee’ naar ‘het openen van een kluisdeur’. Bij iets dat rijden met auto’s benaderde, kwamen we niet. We waren al begonnen met die 0 op ons toetsenbord op te poetsen – voor die score, weet je wel – tot er ons ineens iets begon te dagen. GRID is een arcaderacer, toch? Dus waarom zitten wij hier met een stuurwiel en een cockpitview te klooien?

Wat een verschil kan een verstandige beslissing toch maken. Met een controller en extern camerabeeld, kwam GRID plots tot leven. Ineens puurden we zowaar iets van plezier uit deze racer. Racer is bovendien het enige juiste woord, want hier is elke race effectief een race, tenzij je het voor jezelf verknoeit door eerst te kwalificeren. Het leuke aan GRID is dat je steevast ergens achteraan het pak start, de races kort en de circuits afwisselend genoeg zijn om altijd met een nadeel aan de start te verschijnen. Dat nadeel verandert keer op keer in een voordeel omdat je enkel met hard, brutaal geweld de voorste regionen kan bereiken. Daardoor beleef je onderweg altijd iets memorabel, of je de race nu wint of niet.

Beyoncitis

Jammer genoeg verpest het bizarre weggedrag de pret. Problematisch is dat alle machines zich gedragen als een driftbak. Zelfs formulewagens en GT-beesten met stapels downforce, zetten hun kont bij zowat elke bocht ongevraagd zijwaarts. Beyoncitis, noemen wij zoiets. We begrijpen dat realisme geen prioriteit is in GRID, maar enige logica zou de zaken helpen. Hetzelfde met remmen. Soms zal jouw bolide heel bruusk een kant opsturen, als je hard in de ankers gaat. Een auto kan inderdaad gaan slingeren als jouw rembalans uit balans is. Maar je voorwielen gaan er niet zijwaarts van draaien. Nog vreemder is dat wij heel duidelijk het gevoel kregen dat het maar een van de voorwielen was die dit deed. Ach, zo weet je meteen dat het wel snor zit met de feedback die je van de controller krijgt.

Andere erfenisbevuilers zijn de flinterdunne spelmodi. Online kan je er misschien nog iets van maken met een bende goed afgerichte vrienden. De carrièremodus is helaas nog grijzer dan de muis die rondloopt in het huis van jouw zilverharige boekhouder. Eigenlijk is het niet meer dan een lang volgehouden marathon van elkaar zielloos opvolgende races. In het dagelijkse leven krijgen wij na weken zonder familie en vrienden doorgaans geen last van heimwee, maar nu hadden we het toch goed te pakken, als we ook maar even terugdachten aan de verhalen die Codemasters ons vertelde in het ter ziele gegane TOCA Race Driver. Zelfs bij een ongecontroleerde flashback aan de raceteamperikelen van GRID 2 schoten we meteen vol.

Slot op de koffer

Eerlijk, het systeem met nemeses – aartsvijanden, zeg maar – had iets kunnen opleveren. Bots je iets te uitbundig tegen een tegenstander aan, dan verschijnt er een icoontje boven zijn chassis. Hij zal je daarna even enthousiast proberen een zetje te geven. Op zich een menselijke reactie, maar daar stopt het. Er zat op zijn minst een middelmatige verhaallijn in. Of een door testosteron gedreven boost voor die doorn in jouw oog. We puurden er zelf een korreltje levensvreugde uit, door er een sport van te maken om de race van onze rivalen helemaal naar de knoppen te helpen. Codemasters zelf bleef hangen bij een onderontwikkelde gimmick.

Dat Codemasters’ nieuwste er lekker uitziet en vlot draait, verandert niets aan ons eindoordeel. GRID scoort onder de verwachtingen. Ergens onder de motorkap zit er een pareltje verborgen, want heel af en toe, als alle cilinders op een lijn staan, beleef je met deze game dikke fun. Helaas houdt Codemasters die koffer vol plezier stevig op slot met een driftfetisj en van 50 tinten grijs voorziene spelvarianten. Misschien valt GRID nog te redden met een welgemikte patch die het weggedrag van enige logica voorziet en een interessante extra modus. Tot zolang beschouwen wij dit als een mislukte comeback.