Met God of War III had Kratos zijn hoogtepunt bereikt. Het volledige Griekse godendom was uitgeroeid, waarna de Spartaanse slachter noodgedwongen even moest herbronnen. Naar de Noorse mythologie dan maar om daar hetzelfde over te doen? We vonden het aanvankelijk een flauwe zet van Santa Monica Studio, maar nu – na ongeveer 30 uur met de bebaarde barbaar op de pijnbank te hebben gespendeerd – moeten we onze mening herzien. Deze God of War is even bruut als episch.Volwassen

Eerst en vooral: wie hoopt nog steeds aan de slag te gaan met een door blinde woede geleide nietsontziende hakmolen, bereidt zich best voor op een kleine shock. Kratos is nog steeds een badass die je best niet in zijn eigen voortuin bitch slapt – tenzij je een gebroken ruggengraat wil – maar de Spartaanse killer is volwassen geworden. Hij heeft zijn Blades opgeborgen en zich lekker anoniem gesetteld in een Scandinavisch bos. Met vrouw en kind. Tot de moeder des huizes sterft en zijn gewelddadig verleden plots terug opduikt. Die twee gebeurtenissen dwingen Kratos terug op moordpad dit terwijl hij zijn zoon Atreus moet voorbereiden op een leven als krijger. Waar de reeks voorheen een eendimensionaal wraakplot was, krijgen we nu een volwassen en verrassend diepgaande rit dat meer weg heeft van The Last of Us. Goed? Nee. Geweldig.

Extra paar handen

Ook op gameplayvlak gooit God of War het roer om. De camera hangt nu haast in Kratos’ nek en maakt de actie nog filmischer en in your face. Het hakken met die strijdbijl voelt in het begin wat beperkt, tot je nieuwe skills en moves vrijspeelt. Na enkele uurtjes haal je de ene power move na de andere uit, dit met de timing van een balletdanseres. De gevechten zijn intens, (heel) soms retemoeilijk en de verschillende soorten vijanden dwingen je tactisch te werken. Mooi meegenomen: je kan de pijlschietende Atreus ook upgraden zodat je die verdomde White Walkers en ander Noors gespuis in tandem uit elkaar kan rijten. En ook al vinden we het craft- en upgradesysteem soms halfbakken en onduidelijk, het krijgerstenue van Kratos kunnen pimpen doet héél wat.Mooi plaatje

Het team van Santa Monica heeft serieus gemorreld aan de reeks, maar het eindresultaat klopt. Bij momenten doet het zelfs denken aan die andere PS4-topper Horizon: Zero Dawn. Vooral omdat de makers het rechtlijnige verloop hebben ingeruild voor een semi-openwereld aanpak waarbij de speler wordt aangemoedigd de wereld en al zijn verborgen zijmissies te ontdekken. Zijmissies die je plots in een arena voor de voeten van een rotmoeilijke baas werpen. O ja, het Noorse universum is trouwens verbluffend mooi. Zo mooi en tjokvol details dat wij ze voortdurend op de gevoelige plaat wilden vastleggen. Tijdens deze review hebben we dan ook zo’n 170 screenshots gemaakt die we meteen na de eindtitels vol verwondering hebben terug bekeken.

Sequelitis

Het enige minpunt dat we kunnen bedenken? Wij waren best verrast toen de aftiteling plots over het scherm rolde. Te vroeg? Niet bepaald, maar misschien hadden we nog een laatste epische boss battle verwacht. De zinderende ontmoeting waar de makers naar opbouwen. Want het is duidelijk dat de bedenkers nog heel wat achter de hand houden voor de toekomst, vooral gezien dit het begin is van de nieuwe Noorse trilogie. To be continued dus en daar hebben wij allerminst een probleem mee.