Met Wildlands liet Ghost Recon zijn tactische roots voorgoed achter. We kregen meer actie, meer RPG, maar minder Tom Clancy. Met Ghost Recon Breakpoint gaat Ubisoft nog een stap verder en overgiet alles met een Hollywoodsaus. Enkel jammer dat het vlees eronder niet meer smaakt.

Ubisoft game 2019

Breakpoint begint als een Hollywoodfilm: als Ghost val je het fictieve eiland Auroa binnen om een groepje ex-Ghosts in te rekenen. Ze hebben het eiland ingenomen en willen de aanwezige tech inzetten voor minder nobele doeleinden. Een spectaculaire helikoptercrash en veel geploeter in de modder later krijg je je hoofddoelwit te zien: Cole Walker, gespeeld door acteur Jo Bernthal. Het Hollywoodtalent brengt het verhaal en de cutscenes een niveautje hoger en dat past helemaal binnen Ubisofts tactiek om de reeks meer mainstream te maken: een beter verhaal én op de koop toe de optie om het in je eentje te ervaren. Althans in theorie.

Als één van de weinige overlevenden word je gedropt in een gigantische open wereld en moet je zien contact te leggen met een troepje rebellen die het willen opnemen tegen Walker en zijn Wolves. De missies liggen verspreid over het gigantische Auroa en hoe je daarbij te werk gaat, kies je zelf. Tenzij je solo speelt. Want na enkele patrouillerende Wolves vakkundig te hebben omgelegd (stealth geniet de voorkeur, tenzij je meteen een helikopter of drones achter je aan wil), moet je basissen en hoofdkwartieren binnenvallen. En da’s bijzonder pittig voor wie deze Breakpoint zoals geadverteerd alleen wil spelen. En met pittig bedoelen we zo goed als onmogelijk.

Deze moet in co-op

 Ondanks zijn nadruk op verhaal en singleplayer is Breakpoint net als zijn voorganger gemaakt om in co-op te spelen. Enkel samen met teamgenoten van vlees en bloed ervaar je Breakpoint op zijn best. En dat legt meteen het grootste pijnpunt van deze game bloot: Breakpoint zit zo vol tegenstrijdigheden dat het lijkt alsof de makers zelf niet meer wisten wat ze precies wilden maken.

Voorbeeldje: volgens het verhaal ben je een krijger die op zijn eentje moet te zien overleven in de jungle. Het is dan ook erg bevreemdend dat je na een uurtje al meteen in een social hub terechtkomt waar zo’n 50 Nomads net als jij rondlopen. Een hub vol tot de tanden bewapende survivors die volgens het verhaal alleen op een ultravijandig eiland zitten en er vervolgens terug alleen moeten op uit trekken. Klinkt toch allemaal weird niet? Alsof de game zelf niet weet of het nu een singleplayer, MMO of co-opgame wil zijn.

Looter shooter

Zo is Ghost Recon plotsklaps ook een looter shooter geworden. Overal vind je loot crates (sommige zijn high-tech legercrates, andere vintage alsof ze door inheemse stammen vervaardigd werden) met sterkere broeken, handschoenen met een hoger level of guns die vooral qua stats sterker lijken. In de praktijk merk je echter weinig van die verschillen. Het moet de speler vooral aanzetten tot grinden en looten en hem het gevoel geven dat hij steeds sterker wordt. Al mist dat RPG-ingrediënt hier helemaal zijn effect.

Net zoals die flinterdunne survival mechanics. Breakpoint zou je stresserende, angstige momenten voorschotelen waarbij keuzes van resources van vitaal belang zijn. In de praktijk merk je er eigenlijk weinig van. Oké, je kan je waterfles bijvullen om je stamina op peil te houden. En nadat je alweer van een heuvel bent gerold, moet je jezelf oplappen. Maar tijdens de gevechten komen die survivalmomenten bijna niet voor. Gezien je verbanddoos altijd vol is, is het hoogstens een kwestie van je snel even oplappen terwijl de soms oliedomme vijand even in de verkeerde richting staat te schieten. Niet meteen de nagelbijtende survivaltocht die we verwachtten.  

Buggies

Met Breakpoint lijkt die ooit zo prestigieuze en vooral best aparte Tom Clancy-reeks vooral afgegleden naar een Ubisoft-template. Eentje die veel elementen uit andere reeksen combineert, maar daardoor vooral zijn eigen smoel verliest. Begrijp ons niet verkeerd: sommige van die deelaspecten zijn best wel goed uitgewerkt. Het customizing en uitbouwen van je Ghost bijvoorbeeld waarbij je nu op elk moment kan switchen tussen de vier basisklassen. De Bivouacs of rudimentaire tentenkampen laten je naast mission prep ook gemakkelijk fast travel-punten aanleggen, wat het reizen over de uitgebreide kaart een stuk haalbaarder maakt. Gelukkig.

Want ook hier enkele bedenkingen: net als bij Wildlands voelt de wereld best leeg aan. Ware het niet van patrouillerende vijanden die elke 100 meter opduiken, mag je de moordende jungle van Auroa zelfs oersaai noemen. Dat jouw jeeps en andere voertuigen als 20-jaar oude winkelkarretjes besturen, nemen we er met plezier bij. Zolang we maar niet alwéér te voet naar ons volgende missiepunt moeten.

Breekpunt

Wanneer je Breakpoint in co-op speelt, ervaar je de game op zijn best. En toegegeven, zo’n zwaarbewaakte basis innemen met zijn tweetjes of vieren, het blijft elke keer weer best spannend. Al was dat bij voorganger Wildlands ook al zo. De werkwijze is dan ook hier onveranderd: eerst een drone eropaf sturen om de vijanden in kaart te brengen, vervolgens zoveel mogelijk stille moorden plegen om erna toch met getrokken wapens het resterende kanonnenvlees af te maken.

De Ghost Recon-kern is er dus nog, maar verzuipt in halfbakken nieuwe mechanics en vooral veel verwarring. Daarbovenop krioelt het bij momenten  van de bugs, wat ons eindoordeel er niet malser op maakt. Deze Ghost Recon is een beetje van alles geworden: veel actie-RPG, minder tactische shooter, en vooral te veel verschillende gezichten om er nog echt identiteit in te zien.