Al jaren schreeuwen fans om een remake van het iconische Final Fantasy VII. Ontwikkelaar Square Enix was aanvankelijk terughoudend: als dit project faalt, wordt immers de hele legacy van de populairste telg uit de franchise bezoedeld. Na een lange ontwikkelingshel kunnen we nu eindelijk aan de slag met de game, of toch in ieder geval met dit eerste deel.

Huzarenstukje

Maar eerst en vooral: wat een lastige opdracht moet dit geweest zijn voor Square Enix. Final Fantasy VII is de meest bekende, meest geliefde en populairste RPG aller tijden, zowat cultureel videogame-erfgoed. Daar nu eventjes – 23 jaar later – een remake van maken? Een bijzonder lastige evenwichtsoefening om zo’n iconische klassieker te gaan moderniseren zonder de achterban te bruuskeren. Maar Square Enix slaagt wonderwel in die opzet.

Wie het origineel speelde, staat een nostalgietrip van formaat te wachten. Nieuwkomers krijgen een actie-RPG voorgeschoteld die geen moment oubollig of retro aanvoelt. Een perfect evenwicht dus, al moeten we ook meteen toegeven dat de titel ietwat misleidend is. Final Fantasy VII Re-imagined was misschien een betere keuze geweest. Beide games spelen immers helemaal anders en ook op verhaalvlak heeft Square zich niet strak aan het verleden gehouden. En daar zullen puristen misschien over struikelen. Maar later meer hierover.

Episode 1: Midgar

Zoals we al zeiden: dit is nog maar het eerste deel. Deze remake focust op de gebeurtenissen in de futuristische metropool Midgar. In het origineel duurt het ongeveer 10 uur voor je de industriële stad verlaat, maar wij vertoefden er in deze remake ongeveer 30 uur. Dat komt omdat de ontwikkelaars alles in het werk hebben gezet om de stad zo realistisch en authentiek mogelijk te maken En god, wat ziet het er allemaal geweldig uit.

Cloud Strife is een norse huurling die in opdracht van de milieubeweging Avalanche een kernreactor onschadelijk moet maken. De verzetsgroep is er namelijk van overtuigd dat Shinra, het machtige bedrijf dat de metropool uit de grond stampte, de aarde langzaam maar zeker om zeep helpt. Leider van de verzetsgroep is Barret, een macho met een mitrailleur als rechterarm en een klein hartje. Hij wordt bijgestaan door Tifa, een jeugdvriendin van Cloud en eigenares van taverne Seventh Heaven. Deze personages waren al sterk uitgewerkt in het origineel, maar krijgen hier nog veel meer diepgang. Ook wanneer publiekslieveling Aerith later in het verhaal haar opwachting maakt zullen fans niet teleurgesteld worden.

Overige Avalanche-leden zoals Biggs, Wedge en Jessie krijgen nu veel meer schermtijd waardoor ze uitgroeien tot volwaardige figuren. Daarbovenop introduceert Square ook nieuwe gezichten. Zo kom je al vrij vroeg biker Roche tegen. Hoewel we zeker meer willen zien van deze mysterieuze soldaat, verdwijnt hij snel van het toneel, waardoor je honger naar deel 2 nog groter wordt. En dan is er ook nog Madam M, eigenares van een massagesalon in Wall Market, die zich op een ‘handige’ manier weet te gelden in de sterke cast die het verhaal al rijk was.

Fight on!

Ongetwijfeld de ingrijpendste verandering is het vechtsysteem. Square Enix is al lang afgestapt van de klassieke turn based-gevechten ten voordele van een meer actiegerichte aanpak. Daarvan laten de ontwikkelaars nu een verbeterde versie op ons los. Op elk moment kan je switchen tussen je teamleden en elk personage speelt anders. Met Cloud kan je met het buster sword op je vijanden in hakken, terwijl Tifa liever haar vuisten laat spreken. Barret is dan weer fan van het grove geschut en kan vijanden op afstand op de korrel nemen.

Elk gevecht komt min of meer hierop neer: zoek de zwakheden van je tegenstander en buit die zoveel mogelijk uit tot de stagger balk vol is. Dan is de vijand tijdelijk heel kwetsbaar en kan je jouw zwaarste aanvallen in de strijd gooien. Baasgevechten werken op dezelfde manier, maar bestaan meestal uit drie verschillende fases. Die zijn soms best hectisch, maar altijd vermakelijk. Al is het soms vloeken wanneer zo’n baas tijdens een fase-overgang zijn staggerbalk reset en je weer opnieuw kan beginnen.

Ook materia maken hun terugkeer. Deze orbs kan je strategisch inzetten bij elk personage en komen in allerlei soorten. Er zijn healing materia, damage based materia, skill materia en zelfs summon materia. Deze goddelijke machten kan je dit keer niet eender wanneer oproepen, maar komen tijdens grote gevechten een handje helpen als je dat wenst. Zo verandert vuurgod Ifrit de battle in een gigantische vuurzee. Spektakel van de bovenste plank.

Limit Breaks

De sterkste aanvallen komen in de vorm van limit breaks. Deze persoonsgebonden ultieme aanvallen zet je best zo strategisch mogelijk in, bij voorkeur tijdens een stagger fase voor optimale schade. Niet alle limit breaks zijn schadegericht, Aerith bijvoorbeeld kan je hele party genezen zonder mp te gebruiken en dat heeft ons meermaals uit een penibele situatie geholpen.

Om maar te zeggen dat de nieuwe actiegerichte gevechten ons helemaal konden bekoren. Alleen in de smalle gangenstelsels heeft de camera het soms wat lastig. Wij raden trouwens iedereen aan op normal te spelen, tenzij je echt alleen voor het verhaal wil gaan. Er is ook een classic mode, maar in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is dit geen speelstijl zoals vroeger maar een poging om turn based gevechten te simuleren. Jammer genoeg combineert die niet vlekkeloos met de nieuwe stijl waardoor het geheel veel te makkelijk uitvalt.

Meer Final Fantasy XIII dan Final Fantasy XV

Midgar verkennen is een visueel feest. De makers hebben er echt alles aan gedaan om de ervaring zo filmisch mogelijk te presenteren. Denk Uncharted maar dan in een fantasywereld. Die aanpak zorgt er echter voor dat er minder ruimte is voor exploratie. Het spel is vrij rechtlijnig en leunt daardoor sterker aan bij het gangenstelsel dat Final Fantasy XIII was dan tegen de grote open wereld uit het recentere Final Fantasy XV. Of dit een minpunt is? Het hangt er van af wat jouw voorkeur wegdraagt. Wij zijn alvast fan van deze aanpak.

Om de speelduur nog wat langer te maken werden ook enkele zijmissies en minigames toegevoegd. De meeste van deze randactiviteiten dragen op een luchtige manier bij aan de sfeerschepping. Zo kan je in de kroeg darten of gaan squatten in de gym, maar het meeste plezier beleefden we tijdens het ritmespel in de Honey Bee Inn. Ook  goed gevonden: de makers voegden een colloseum en gevechtssimulator toe waarmee je allerlei extra items of summons kan verkrijgen.

De muziek uit Final Fantasy VII behoort ongetwijfeld tot de beste uit de geschiedenis van gaming en dit blijft zo in de remake. Aangepaste versies van de klassiekers worden bijgestaan door geslaagde nieuwe composities. Leuke extra: doorheen het avontuur vind je geregeld soundtrack discs die je kan beluisteren op de jukeboxes in bepaalde tavernes. Voegt verder weinig toe, maar dat hoeft ook niet. De verzamelaar in ons wil ze allemaal hebben.

Re-imagined

Is Final Fantasy VII Remake een vette game? Absoluut. Lichtjes fenomenaal zelfs. Wij deden er zo’n 30 uur om het verhaal te finishen, en reken daar nog een uurtje of 10 bovenop om alle zijmissies te voltooien. Maar afsluiten doen we wel met een kleine waarschuwing: sommige Final Fantasy-puristen zullen moeite hebben met enkele aanpassingen van het verhaal. Vooral naar het einde van de game toe. We willen niet in detail treden om spoilers te vermijden, maar laten we het erop houden dat de finale van dit eerste deel ongetwijfeld met de nodige controverse onthaald zal worden. Afwachten wat het team van Tetsuya Nomura van plan is met het volgende deel, maar dat zou wel eens iets helemaal anders kunnen zijn dan we tot nu toe hebben gedacht.