fbpx

Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age

Dragon Quest VIII verscheen in Europa op 13 april 2006. Dit nieuwe, elfde deel voelt aan als de eerste échte sequel op die game. Deeltje negen verscheen enkel op 3DS (en was weliswaar briljant), en deeltje tien verliet zelfs nooit Japans grondgebied. We hoeven niet verder te verklaren hoe groot die tijdsperiode tussen VIII en XI wel is, en hoe hevig het RPG-genre in de tussentijd veranderde. Met eeuwige concurrent Final Fantasy hebben we een perfect voorbeeld: de reeks was (en is nog steeds) zoekende naar een formule die aanslaat bij het moderne publiek. Reeksen als Persona en Tales of… hebben elk hun eigen niche veroverd. En nu keert Dragon Quest, de grootvader der Japanse RPG’s terug… met een game die letterlijk een moderne klassieker is geworden.


De verlichting

Over de verhaallijn van Dragon Quest XI gaan we amper of niks spoilen. Je speelt uiteraard een held met een heuse lotsbestemming, en ontmoet tijdens je reizen tal van eigenzinnige, maar relatief clichématig ogende, kompanen. Je reist rond, over en onder het volledige continent genaamd Erdrea, verslaat honderden vijanden en enkele pittige boss monsters, en ontdekt schatten en geheimen. Old school. En dat is ook precies de bedoeling. Net als het recent verschenen Octopath Traveller, voelt dit spel zich het beste thuis in een bad vol nostalgie.

Onthaasting

De verhaallijn ontplooit zich erg traag, met enkele leuke twists in het laatste derde (dus na 45 uur). Men probeert je vooral te laten genieten van de zin voor avontuur. Wat ons betreft, slaagt Dragon Quest XI hier perfect in. Enerzijds dankzij de talloze steden die je bezoekt, met elk hun eigen karakter en problemen, en anderzijds door de fraaie graphics, die echt aanvoelen als een HD-remake van een PS2-klassieker. Het helpt dat de wereld ook echt grootschalig gebouwd werd, waardoor je steeds de drang hebt om alles tot in de puntjes te verkennen. Niet exact een open world, maar ruim genoeg voor dit genre.

Niks modern?

Ook werden er enkele minimale toegevingen gedaan, aan de moderne verwachtingen. Zo zijn random battles uit den boze. Je ziet de vijanden rondlopen en kan ze desgewenst simpel ontwijken. Ook kan je op elk moment tijdens een gevecht de line-up van je team veranderen. Bovendien werd de moeilijkheidsgraad een tikkeltje verlaagd, al kan je wel “Draconian” opties aanzetten om het niveau weer op te krikken. Los daarvan houdt men het vrij traditioneel, met random battles, loot die je kan upgraden door de juiste materialen te vinden en een aantal typische “fetch quests”. Een ietwat vreemde toevoeging, is het feit dat je kan rondrijden op sommige verslagen monsters. Heel af en toe zijn deze cruciaal om een stuk van een level te doorkruisen, maar het lijkt ons niet bepaald een goed uitgewerkt deel van het design.

Budget battle

En zo waren er wel meerdere momenten, waarbij we het gevoel kregen dat de game met een vrij beperkt budget gemaakt werd. De muziek is prima, maar een handvol tracks worden tot in den treure herhaald. Het stemmenwerk haalt evenzeer een degelijk niveau, maar soms duurt het uren voor je nog eens een personage hoort praten. Alles lijkt te wijzen op een passieproject waar misschien niet voldoende geld voor was. Niet dat Dragon Quest XI ook maar in de buurt van slecht komt. Nee, dit is een typische, oerdegelijke RPG die zelfs ideaal lijkt voor beginners. We kunnen echter niet ontkennen dat we vanwege de iconische titel net dat tikkeltje meer hadden verwacht.

8.2
  • lange en bevredigende quest
  • knappe, eenvoudige graphics
  • leuke forging minigame
  • te traditioneel voor sommigen

BESLUIT

Liefhebbers van klassieke J-RPGs krijgen hier waar voor hun geld. Na Octopath Traveller en Ni No Kuni II, waar dit spel zeker veel mee gemeen heeft, is dit alweer een fascinerende poging om de charme van een lang vervlogen tijd terug te brengen.

Een reactie achterlaten