Een fietsgame uitbrengen wanneer we overstelpt worden door multiplayershooters, knallende superhelden en openwereldgames waar we +100 uur inpompen? En hem dan nog opbouwen als een roguelite ook? Dat getuigt van ballen waar het Atomium jaloers op zou zijn. Kudos dus voor de Utrechtse jongens en meisjes van RageSquid die met Descenders het minder bereden pad kiezen. Maar heeft de game ook genoeg ijzer in het bloed om te blijven boeien?

Roguelite fietsen

In deze mountainbike-game staat de adrenalinerush centraal die gepaard gaat met het ziedend snel afdalen van een steile bergflank. Dit terwijl je stunts probeert uit te halen én de finish heelhuids probeert te halen. Op een fiets. Om de boel nóg wat spannender te maken, kozen de makers voor een roguelite insteek: het downhill parcours wordt automatisch gegenereerd en is daarom altijd anders. Zo kan je het parcours niet instuderen en ben je overgeleverd aan je skills en reflexen.

Het adrenalinepeil ligt net als de snelheid hoog en de bonusopdrachten die je bij elke downhill krijgt voorgeschoteld, doen er nog een schepje bovenop. Vervul je ze, dan krijg je de broodnodige extra levens om nieuwe gebieden vrij te spelen. Want net als bij elke roguelite-game betekent “game over” terug helemaal bovenaan beginnen aan de afdaling.

We vreesden dat Descenders ondanks zijn spectaculaire stunts en mooie omgevingen snel zou vervelen, maar niets is minder waar. Met plezier bleven we teruggrijpen naar ons stalen ros. Is het door die aanstekelijke drum ’n bass-soundtrack? De uitdagingen die elke dag veranderen? Of omdat we stiekem wat meer spanning in ons leven willen en dat het liefst doen zonder benen te breken? We kunnen het niet exact zeggen, maar Descenders werkt. De besturing is strak en aan topsnelheden de bocht ingaan zonder te weten wat er daarna gebeurt, blijft spannend.

Veel bang voor je buck

In de Career-modus moet je je MTB-skills tonen en zo je reputatie en punten opkrikken, aodat je betere contracten vrijspeelt en betere uitrusting kan kopen. Descenders is poepsimpel, maar verslavend, al gooien die automatisch gegenereerde levels soms roet in het eten. Drie summersault jumps uitvoeren terwijl er in het hele parcours geen schans of heuvel te bespeuren is? Bijzonder lastig. Net als het goed landen van die superjumps. Als finale tientallen meters hoog door de lucht zoeven, is één ding. Landen zonder je voortanden te breken, is een ander. En die automatisch gegenereerde tracks hebben nog een nadeel: lekker onvoorspelbaar dat wel, maar qua afwisseling in de omgevingen mocht het toch wat beter.

Het zijn kleine frustraties die niet opwegen tegen de rush die je krijgt wanneer je de finish haalt. Bovendien biedt Descenders veel content, voor amper 20 euro. In het Freeride-gedeelte kan je zelf een track maken en je fiets en je personage ietwat customizen. Zo voelt alles wat persoonlijker aan. Tel daar de bike parks en de multiplayer bij en het feit dat je alles in first person kan beleven (voor wie niet snel wagenziek wordt) en je mag stellen dat Descenders zijn prijs absoluut waard is. Zo zie je maar dat een vrij basic idee mits goede uitwerking, een klein hitje kan worden. Niet slecht voor een fietsgame uit Nederland, toch?