Van sommige indiegames weet je gewoon dat het iets speciaals wordt. Carrion is er zo eentje. Deze game laat je eindelijk het monster uit een horrorverhaal spelen. Natuurlijk bestaan er al games waarin je – al dan niet binnen speciale spelmodus – in de schubbige tentakels of ondode beenderen van een bad guy mag kruipen. Maar een volledige game die dit als uitgangspunt heeft? Verdomd origineel gevonden.

It’s good to be bad

Carrion bevindt zich min of meer in het Metroidvania-genre. Actiegames in de stijl van klassiekers Super Metroid en Castlevania: Symphony of the Night, waarin de gamewereld zich beetje bij beetje meer opent terwijl je de levels doorkruist. Je basisvaardigheden beginnen eenvoudig, maar na verloop van tijd speel je nieuwe skills vrij die je tevens toegang geven tot voorheen onbereikbare gebieden. Die klassieke formule diende als basis voor recente toppers als Dead Cells en Hollow Knight. En ook deze Carrion volgt die vrij trouw.

Zodra je ontwaakt en losbreekt uit een container in een schimmig lab, laat jouw grotesk wezen zich besturen als een mix tussen een langpotige spin en een amoebe. Klinkt ingewikkeld, maar het voelt bijzonder intuïtief. De game blinkt uit in de zeer unieke manier van bewegen van het monster. De levels zijn nauw en op mensenmaat gemaakt (denk legerbasissen, mijnen en botanische tuinen), maar jouw freaky Frankenstein beweegt er zich onwaarschijnlijk vlot in.

Bloederig drama

Het duurt slechts een minuutje vooraleer je mag losgaan op menselijke tegenstanders… al zou ‘slachtoffers’ wellicht een beter woord zijn. Met een snelle druk op de knop rijt je probleemloos mensen in stukjes, waarna je hun karkassen verorbert. Dat laatste is trouwens de manier waarop je levensenergie terugwint eens je schade hebt opgelopen. Niet veel later ontdek je spelonken waar je de biomassa van je monster kan verspreiden. Beetje bij beetje zit er DNA van het creatuur in elke hoek en elke muur van de spelomgeving.

Is het besturen van een machtig, allesverslindend monster dan niet te gemakkelijk? Niet echt. De weerstand blijft niet beperkt tot een aantal makkelijk af te slachten wetenschappers. Iets later beginnen je tegenstanders pistolen, automatische geweren, vlammenwerpers en elektrische schielden te hanteren. Ook drones en meer gevorderde tactieken duiken later in het spel op. Toch zal het voor een groot deel van de game jij zijn, die in het bloed van je slachtoffers baadt, in plaats van vice versa. En dat werkt verfrissend.

Verwarrende ledematen

Om het helemaal af te maken, dompelt de audio je ook nog eens onder in een perfecte horrorsfeer. Zowel de erg plastische geluidseffecten, als de subtiele, donkere soundtrack, passen perfect bij wat Carrion in de aanbieding heeft. Over de graphics kan je discussiëren. Die behoren tot de immer populaire pixelstijl die vandaag de norm is bij de meeste indiegames. Wijzelf vinden dit ideaal voor games die zo een duidelijke knipoog naar het 16- en 32-bittijdperk geven.

En niemand kan ontkennen dat de animatie van het bloedrode monster er geweldig uitziet. Niet “ik wil er mee op date” geweldig, maar je snapt het wel. Wat we minder vinden aan de grafische stijl, is dat veel van de locaties na verloop van tijd op elkaar beginnen te gelijken. Dat zou geen al te grote issue zijn, ware het niet dat de ontwikkelaar om één of andere reden beslist heeft géén map screen of mini-map aan te bieden. Dat is wat ons betreft de grootste breuk met de klassieke Metroidvania, waarin je het letterlijk niet zou overleven zonder de hulp van een locatiegids. We gaan ervan uit dat de mini-map weggelaten werd om de game wat uitdagender te maken, maar dat schiet hier echt zijn doel voorbij.

Mooie liedjes duren niet lang

Carrion is een geslaagde twist op de bekende Metroidvania-formule, maar kan niet wedijveren met concurrenten zoals Dead Cells op vlak van speelduur. Dit lijkt eerder een Metroidvania Light. Te kort, het aantal upgrades is klein en makers verschieten te snel hun beste kruit. Dat eerste, gewelddadige uur voelt aan als een heuse power trip. Daarna volgt de betere tegenstand en wat licht puzzelwerk. Maar buiten enkele kleine verrassingen, volg je vervolgens het merendeel van de speelduur een vast patroon: een nieuwe level ontdekken, vijanden uitschakelen en je uitweg zoeken. Na een vijftal uurtjes ben je erdoor. Best bevredigend als indiegame, maar te licht als volwaardige Metroidvania-ervaring. Een DLC-expansion zou op dat vlak zeker welkom zijn. Het voornaamste is echter dat de basis goed zit, en dat kunnen we over Carrion zeker bevestigen.