Er is een half kapotgeschoten bruggetje in de Rotterdam-map dat precies het briljante van de multiplayer van Battlefield V demonstreert. Het andere einde dat nog uitsteekt over de gracht is nét dichtbij genoeg om in één flukse beweging de sprong te maken en je weer op te hijsen aan de rand. Als je je sprong preciés kan timen tenminste. Kan je dat niet, dan is het nog niet erg: de gracht geeft je een ordentelijke dekking tegen eventueel aanstormende vijanden. Maar wanneer je die finesse wél onder de knie hebt, is het een extra paadje waarlangs je snel van de ene kant van de map naar de andere kunt rennen.

Spectaculair in elkaar gezet

Ben je tuk op multiplayershooters mag je helemaal gerust zijn: de pretarchitecten van DICE hebben hun beste beentje weer voorgezet met Battlefield V die de reeks doet terugkeren naar Wereldoorlog II. De decors zijn fantastisch en hetzelfde geldt voor de multiplayermodes: alle usual suspects zijn aan boord, van Team Deathmatch tot een paar donders krasse veroveringsmodi. In die ‘gewone’ multiplayerpotjes komt meteen al de grandeur in Battlefield V’s level- en progressiedesign naar boven: zelfs met een massa van 32 tegen 32 spelers, verdeeld over meerdere eskadrons, vereist het goeie coördinatie om de meerdere strategische punten te veroveren én ze te behouden.

Grote operaties

Maar de grote ster van de multiplayer in Battlefield V zijn de Grand Operations, een soort minivertellingen die verscheidene slagvelden en doelstellingen over vier ‘dagen’ van oorlogsvoeren spreiden. Net zoals die arme drommels tijdens de oorlog zelf soms dagenlang de strijd moesten aangaan met de vijand. Ze duren eventjes, zo’n Grand Operations: reken toch altijd maar op drie kwartier knallen. Maar je krijgt er iedere keer een mooie staalkaart van grote en kleine veldslagen in gepresenteerd, en een opeenvolging van verschillende spelmodi ook.

Een groep die goed op elkaar is ingespeeld in Conquest kan het ineens lelijk verbrodden in een andere modus, en dat houdt iedereen scherp. Zeker wanneer beide teams het relatieve geluk hebben om min of meer gelijk te eindigen na de derde dag, en het gevecht in de Final Stand-modus gaat: de twee groepen worden dichter en dichter naar een centraal punt toe gedwongen, waar ze met een minimum aan munitie en zònder respawns tot de laatste man moeten knokken. Nagelbijtende, adrenalinepompende shit, dit.

Emo-verhalen

Alleen: het mocht allemaal wat méér zijn. De gameplaypaden zijn uitgezet, maar uitgever Electronic Arts en ontwikkelaar DICE gooien uiteindelijk maar acht multiplayermaps in de strijd. Voor meer is het wachten op de volgende lading nieuwe content. Ook voor wie uitkeek naar een Battle Royale-modus is het nog eventjes geduld uitoefenen: die komt er pas in maart.

Die schaarste geldt ook voor de singleplayercampagne die net als in Battlefield 1 in meerdere korte anthologieverhalen is verdeeld. Ook daarvan zijn er slechts drie beschikbaar, met nog eentje die (gratis) onderweg is. Maar de drie die wél in de game zitten zijn verdomd goed. Een zeer korte proloog laat tegelijkertijd de schaal van de game (in al zijn omgevingen en met al het verschillende wapentuig) zien, én laat je als speler de futiliteit van oorlog in je tengels voelen: net als in de ouverture van Battlefield 1 gaat iedereen – inclusief je spelerpersonages – weer keihard dood. Sorry voor de spoiler.

Daarna komen er drie sterke, persoonlijke verhalen vanop het front. Dat van een moeder-dochtertandem in het Noorse verzet. Dat van een letterlijk flamboyante Britse SAS-explosievenexpert in Noord-Afrika. En dat van een Senegalese tirailleurdie moet meevechten met Franse troepen die hun neus voor hem ophalen. Het zijn stuk voor stuk krachtige verhalen, elk ongeveer ter lengte van een speelfilm, die bovendien worden verteld in de taal van de hoofdpersonages. Ze bieden vooral een paar rustpuntjes in het grote pakket dat Battlefield V is, en waarin de multiplayer – hoe skeer hij op dit moment ook nog is – luid bulderend alles domineert. Heerlijke game, maar het mocht gerust wat meer zijn.