Ach, die middeleeuwen toch, met hun edele jonkvrouwen, heldhaftige ridders, multigetalenteerde barden en… met de pest geïnfecteerde ratten. Juist ja, een gezellige tijd was het geenszins en dat illustreert A Plague Tale: Innocence met brio. In deze ‘The Last of Us: Medieval Edition’ kruip je in de huid van de tiener Amicia, wier dorp uitgemoord wordt door de inquisitie terwijl. Samen met haar broertje Hugo die lijdt aan een mysterieuze ziekte, ontsnapt ze ternauwernood aan de dood, maar waarom hebben Lord Nicholas en co het zo nodig gemunt op dat baasje? Dat ontdek je gaandeweg tijdens deze goed twaalf uur durende dodenwandel.

Escort girl

Hoewel we escortmissies doorgaans verguizen, is Hugo zelden een echt blok aan Amicia’s been. Hij blijft desgevraagd braaf wachten en kan zelfs door kleine openingen kruipen om pakweg een poort te openen. Een badass als Ellie zal hij echter nooit worden: wanneer een ridder van de Inquisitie ‘m te grazen heeft, is het instant over en uit. Amicia zelf daarentegen kan zich wel verweren met haar trouwe slinger waarmee ze onder meer stenen richting belager keilt, al is dat zelden de eerste optie. A Plague Tale legt de nadruk op stealth, waarbij geruisloos voorbij bewakers schuifelen van levensbelang is. Pienter zijn die laatsten hoegenaamd niet: een pot aan diggelen gooien of een steen werpen tegen een immer handig geplaatste bak vol metaal is voldoende om hen af te leiden. Het zijn erg rechtlijnige passages die het meest zoutloze van dit avontuur zijn.

Ratatouille

A Plague Tale weet zich vooral te onderscheiden van andere action-adventure games met haar immer aanwezige rattenplaag. Dit zijn geen knaagdieren zoals je ze onder de zetel in een kraakpand aantreft, maar moordlustige schepsels met fonkelende ogen die soms letterlijk uit de grond schieten, zich per duizendtallen krioelend voortbewegen en alles opvreten wat beweegt. Best creepy dus, al is dat ongedierte behoorlijk makkelijk te verschalken. Van licht moeten ze immers niet te veel weten, waardoor je enkel op donkere plekken echt kwetsbaar bent. De confrontaties met die kleine goorlapjes zijn vaak niet meer dan relatief simpele omgevingspuzzels waarbij je telkens op je dooie gemakje je volgende stappen kan incalculeren. Dat zorgt er dan weer voor dat het gevoel van echte dreiging haast nihil is, wat we ergens toch betreuren.

Anticlimax

Gaandeweg krijgt Amicia nieuwe tools ter beschikking waarmee ze helmen van de inquisitie kan doen smelten of pakweg vuur kan doven dan wel aansteken om zo de rattenplaag te bezweren, maar al te vaak is er slechts één oplossing en ligt die nogal voor de hand. Misschien zijn we te verwend, maar keuze van speelstijl is vandaag zo alomtegenwoordig dat we hier op onze honger blijven zitten. A Plague Tale is dan ook een game van de oude stempel met een grote nadruk op verhaal. Allemaal goed en wel, ware het niet dat de nochtans razend interessante premisse naar het einde toe een grote duik neemt met een nogal onnozel en dus anticlimactisch slot. Ook de dialogen, waarbij ieder personage gezegend is met een potsierlijk ‘Allo, allo’-accent, en de continu glazige blikken van Amicia en co – zelfs tijdens de meest emotionele momenten – laten te wensen over.

Nu goed, het is niet allemaal kommer en kwel. We leggen de lat misschien te hoog voor een de facto indiegame, want de Fransmannen van Asobo Studio (die in het verleden vooral ports hebben gemaakt) doen ook veel goeds. Zo zijn de omgevingen van het middeleeuwse Frankrijk fantastisch vormgegeven (HDR is een must!), de besturing behoorlijk strak, is er voldoende afwisseling en doet de ervaring ondanks zijn oldskool insteek toch fris aan. En laat dat exact zijn waar we meer nood aan hebben in dit Fortnite-tijdperk.