L.A. Noire, Rockstars misdaadthriller uit 2011, kreeg een remake. Waar. Te spelen op het kleine scherm van de Switch of in glorieus 4K. Ook waar. Deze game zuigt en valt te mijden als een saunasessie met Harvey Weinstein. Ha! Een dikke vette leugen!
Het ter ziele gegane Team Bondi deed goed zes jaar geleden wat heden zo moeilijk lijkt in de business: een verrassende ervaring creëren met een volstrekt unieke identiteit. In het door criminaliteit geplaagde Los Angeles van 1947 los je als rechercheur Cole Phelps het ene moordmysterie na het andere drugsmisdrijf op, bewijsmateriaal verzamelend, getuigen/verdachten ondervragend en occasioneel ook schorem neerknallend. L.A. Noire is geen GTA, maar een volbloed detectivegame die uitermate geschikt is voor speurneuzen die plaatsen-delict afschuimen in een erg gezapig tempo niet schuwen. Moordwapens bestuderen kan ditmaal ook per touchscreen op de Switch, al liet die feature ons kouder dan The Black Dahlia’s stoffelijk overschot.
Naast de uitmuntende plot, die veel verwantschap toont met Oscar-winnaar L.A. Confidential uit 1997, en de enorm sfeervolle jazzsoundtrack, springt L.A. Noire eruit met zijn gezichtsuitdrukkingen die dankzij de revolutionaire MotionScan-technologie nog steeds griezelig waarheidsgetrouw ogen. De tand des tijd was iets minder mals voor de overige lichaamsdelen: zo steekt Phelps houterige postuur een beetje af tegen zijn immer wantrouwig ogende tronie. Bovendien durft de framerate geregeld te hakkelen op de Switch, wat toch jammer is in een remake.
Het gros van de tijd zit je oog in oog met een onverlaat die zich al bullshittend probeert vrij te pleiten. Aan jou om die quatsch te doorprikken met harde bewijzen, dan wel de waarheid eruit te schudden met dreigementen. Opvallend: in plaats van de Truth-, Lie- en Doubt-opties, kan je er nu voor kiezen om Good of Bad Cop te spelen of gelijk tot een beschuldiging over te gaan. Klein nuanceverschil dat op zich helemaal niets verandert aan de kerngameplay. Al blijft deze grote leugendetectorsimulator knap lastig, en al zeker voor wie lijdt aan Asperger of de mensenkennis heeft van een asperge.
Perfect is L.A. Noire hoegenaamd niet: de open wereld is kaal, er valt op de verhaalmissies na geen zier te beleven en de stuntelige actiesegmenten durven frustrerend te zijn. En toch. Toch beschouwen we dit avontuur als een moderne klassieker die baadt in een authentieke sfeer. Dat Team Bondi nooit de kans gekregen heeft om die enkele misstapjes recht te zetten in een sequel stemt ons dan ook enorm droevig. Echt waar.
