Terwijl de godganse wereld met Kratos de ondergang van het Noorse godenrijk aan het inzetten was, viel bij ondergetekende Extinction in de bus. We herinneren ons nog de bloedmooie CGI-trailer waarin torenhoge orks uitgebeend werden door een bijzonder dynamische koppensneller. Een beetje zoals Kratos dus? Jeetje, wat zaten wij ernaast…
Haveloze Avil
In Extinction kruip je in de huid van Avil, een Tom Hardy-look-a-like met zwaard in de hand die de laatste krijger is die de mensheid kan beschermen tegen de metershoge Ravenii, zeg maar reuzentrollen die vroegtijdig uit hun schoonheidsslaapje zijn gewekt. Attack of Titan met ogres? Klinkt als een badass concept, al gaat Extinction pijnlijk hard de mist in. Het verhaal bijvoorbeeld wordt op rampzalige wijze aan de man gebracht via conversaties die bol staan van de ellendig slecht geschreven dialogen. Geen wonder dat de stemacteurs weinig moeite om de boel ietwat levendig te maken. De gameplay moet gegarandeerd beter zijn.
Eentonigheid troef
Avil is best wendbaar en klautert met gemak over de gevels en daken van de stad. Vechten kan hij als een meestergladiator en ook al is het vechtsysteem niet bijzonder diep, we vinden het best vermakelijk. Geen slechte start, al wordt de boel opeens zo eentonig als de pest. In Extinction moet je namelijk maar drie dingen doen: bange burgers redden, vijanden fileren en gigantische trollen omleggen. Telkens opnieuw. De werkwijze om de klus te klaren is altijd dezelfde, alsof de makers bij Iron Galaxy Studios na de CGI-trailer geen inspiratie meer hadden om ook voldoende afwisseling te voorzien op gameplayvlak.
Goedkoop
Zo moet je voortdurend burgers redden door de kristallen waar ze rond staan te lummelen, te activeren en ze zo naar een veilige plek te teleporteren. Wat een eenvoudige klus lijkt, wordt al snel ’s werelds meest frustrerende bezigheid. Die irritante Jackals (ofwel mini-orcs) duiken voortdurend op om de evacuaties te beletten. De groene griezels zijn kinderspel voor de blitse moves van Avil, maar het zijn de burgers die dit exitfeestje verpesten. Niet alleen blokkeren ze voortdurend je aanvallen, de game eist ook nog eens dat je verschillende zielen tegelijk redt, wat gezien het onvermogen om onszelf in twee te delen, onmogelijk is. Gevolg: de goedkope game over ligt altijd op loer.
Zoals de klok tikt
En zo’n reuzentrol aan stukken hakken, is dat niet vet? De eerste keer wel. Maar spijtig genoeg worden ook deze confrontaties geteisterd door een laks design. Hoewel elke Ravenii een ander pantser draagt, wijzigt je strategie nooit: pantser vernielen, ledematen afhakken, naar de nek klimmen en de fatale klap uitdelen. Dat ze de mosterd haalden bij Attack on Titan, wordt tijdens die genadeslag wel erg duidelijk. De makers voegden nog een freerun-systeem met grijphaken toe om de uitdaging te verhogen, maar helaas: het richten is een ramp en de camera kan zelden de vliegactie volgen. Het enige wat nog irritanter is, is de timer die onverbiddelijk jouw hakwerk stopzet wanneer je de kolos niet snel genoeg uitschakelt. Mogen we nu asjeblieft God of War spelen? Please?
