Of virtual reality nu al dood en begraven is? Een meer dan terechte vraag. Want nadat de PS VR met een oerknal uit de startblokken is geschoten, heeft Sony’s headset de afgelopen maanden bij ons vooral stof staan vreten. Het aantal releases stond op een laag pitje en de games die verschenen waren doorgaans van bedenkelijk allooi, magere VR experiences of weinig overtuigende extraatjes. Gelukkig is er nog Bethesda die de shooterklassieker Doom tot virtueel gorefest heeft omgeturnd en meteen de beste VR-shooter van het moment aflevert.
Voor je helemaal van stapel loopt: Doom in Virtal Fucking Reality is geen perfecte game, maar toont nog maar eens de kracht van VR. Eigenhandig karkassen van Pinky’s uit elkaar doen spatten en ledematen van allerhande andere hellegebroed herschikken met shotguns, granaten en ander explosief wapentuig? Het zorgt voor een kick van jewelste. In tegenstelling tot het gros van de VR-games is deze helletrip volledig ontworpen voor VR en zelfs voorzien van een campaign met apart scenario. Doom VFR steekt je in het ectoplasma van een aan stukken gereten onderzoeker die met behulp van zijn nieuwe cyborglijf het ruimtestation op Mars terug monstervrij moet maken. Meer aanleiding hebben wij niet nodig.
Qua stijl en aanpak weet je wat je van een Doom-titel mag verwachten: hectisch knallen met ballen, een geschift arsenaal aan wapentuig, honderden minions from hell doormidden beuken en dat allemaal op trommelvliesscheurende metalmuziek. Al heeft id Software hier wel wat aan die Doom-blauwdruk gemorreld.
Hoewel het tempo van het vier uur durende verhaal goed zit, ligt het aantal monsters een beduidend stuk lager en komen ze niet uit alle vier windrichtingen tegelijk. Een stukje minder chaotisch dus en da’s maar goed ook. Op die manier sparen de devs onze tere VR-maag en worden we enkel ongemakkelijk van de tegen de muur gekatapulteerde hersenen en rondvliegende ingewanden.
Waar deze Doom VFR écht in uitblinkt zijn de confrontaties met de reusachtige monsters. Zo’n vliegende Cacodemon die je gezicht er probeert af te bijten, het geeft je kippenvel en bij momenten zelfs lichte paniekaanvallen. Die Revenant blijkt nu echt drie meter hoog (shotgun tegen zijn kin zetten en trekker overhalen) en wanneer de Hellebaronnen voor het eerst verschijnen, doe je het ongetwijfeld in je broek. Om maar te zeggen dat het gruwelijke monsterdesign in VR echt tot zijn recht komt.
O ja, en dat van de wapens ook. We betrapten er ons meermaals op even halt te houden om alle details van ons Gausskanon te inspecteren. Of de trekker van onze shotgun te overhalen enkel en alleen om de patronen uit de munitiekamer te zien vliegen. Gunporn zoals we het nooit eerder zagen.
Waar de gebreken van Doom VFR dan zitten? Bij de bizarre beslissingen op vlak van besturing. Je hebt drie opties, maar geen enkele is perfect. De Move-controllers is de minst aangeraden optie. Voortbewegen gebeurt dan door teleportatie, wat snel bewegen tijdens hectische battles haast onmogelijk maakt. De 180°-knop zorgt enkel voor koppijn en het dashen maakt de battles nog klungeliger. En dat zuigt.
Schakel je over naar de klassieke DualShock krijg je meer bewegingsvrijheid – vrij rondlopen FTW! – maar dat gaat ten koste van het dualwielden en het gevoel van immersie. Nee, Doom VFR moet je absoluut spelen met de AIM-controller. Vrij rondlopen, snel bewegen én een gevoel dat je echt een gun in de knuisten hebt. Nu valt alles op zijn plaats. Oké, je granaatwerper in je linkerhand blijkt nu wel plots bevroren, maar da’s een klein euvel in vergelijking met de frustrerende Move-besturing.
Voor je het weet lopen de credits over het scherm en begin je aan je tweede beurt. Om te kijken of je de hogere moeilijkheidsgraad de baas kan. En om de mini-popjes te verzamelen. Elk gevonden popje geeft je toegang tot een level van de originele Doom uit 1992, maar dan in VR. Heerlijke fan service en voor ondergetekende zelfs dé reden om Doom VFR op het hoogste VR-schavot te etaleren. Virtual reality dood en begraven? Absoluut niet. En laat deze trip naar de hel daar het bewijs van zijn.
