fbpx

Devil May Cry 5

Dat de legendarische duivelslachter Dante in 2013 een zwartgallige Justin Biebermake-over kreeg, schoot bij velen in het verkeerde keelgat. Ook al bleek Ninja Theory’s reboot een onderschat pareltje, toch hunkerden hack ‘n slash-supporters van het eerste uur naar een volwaardig vervolg op Devil May Cry 4. Het heeft ruim tien jaar geduurd, maar daar verschijnen de échte Dante’s zilverwitte lokken weer aan het immer asgrauwe hemelgewelf. En hij zit opnieuw diep in de penarie. Of zo lijkt het toch.

Demonenkoning

Op verhalend vlak is er nog geen zier veranderd. De plot is even bizar als van de pot gerukt. Dante is nog steeds een monsterjager die op onderzoek gaat naar een reeks demonische aanslagen en terecht komt in Red Grave City. De stad wordt overwoekerd door een boosaardige plantenweelde, met knal in het centrum de gigantische Demon Tree. Onder de schaduw van die boom delft Dante bijna het onderspit tegen de überslechterik Urizen. Nero snelt zijn kompaan te hulp, bijgestaan door de mysterieuze nieuwkomer V, een op het eerste gezicht zwartharige pseudohipster met wandelstok en… Romeinse sandalen. Nero zint op wraak, aangezien Urizen ooit zijn arm afhakte en hij opgescheept zit met een bionische ledemaat. De demon blijkt echter veel te sterk, dus vluchten Nero en V om op adem te komen, terwijl Dante tijd probeert te kopen.


Kakapipimopjes

Het verhaal wordt op niet-chronologische wijze uit de doeken gedaan en is gemakkelijk te volgen zonder voorkennis van vorige games. Hoewel de Japanse gekkigheden welig tieren – niet opkijken wanneer Dante plots met witte cowboyhoed op zich waagt aan Michael Jackson-danspasjes – en de personages zich alleen uitdrukken in onnozele oneliners en kakapipimopjes, blijkt het verhaal toch aangrijpender dan we dachten. Al lagen onze verwachtingen op dat vlak nu ook weer niet bijster hoog. Maar toch slagen de makers erin de band tussen het olijke trio zo uit te diepen dat we op het einde aan ons scherm gekluisterd zaten. Niet slecht. En ondanks zijn gewelddadige aard en duistere sfeer, neemt de game zich duidelijk niet serieus. Een contrast dat ons ook ten zeerste bevalt. Waarmee we willen zeggen dat we de plot best smaakten, maar die eigenlijk nog een van de minder sterke eigenschappen is van deze Devil May Cry 5.

Verademing

Nee, het is de even duivelse als flitsende actie die met alle eer gaat lopen. Tijdens een extreem rechtlijnig verloop moet je je weg zien te hakken doorheen een legertje misselijkmakende schepsels. En dat met drie verschillende personages. Soms kan je selecteren welke badass je voorkeur geniet, maar meestal is die keuze vooraf bepaald. Elk van de drie heeft een compleet unieke moveset die ervoor zorgt dat strategieën en speelstijlen continu afgewisseld worden. Wat een ongelooflijke verademing is in een – laat ons wel wezen – button mashing game.

Nero, die dus een arm mankeert, wordt vergezeld door Nico, een bijdehand vrouwtje met krakkemikkig zuiders accent. Zij is de erfgename van een legendarische geweermaker en staat dus in voor Nero’s wapentuig. Haar stokpaardje: de zogeheten Devil Breakers ofte mechanische armen die Nero tal van voordelen bieden tijdens het vechten. Er zijn liefst acht stuks, elk met hun eigen kenmerken. Zoals de met spinning blades opgesmukte Helter Skelter, de Rawhide, die als allesverwoestende zweep fungeert of zelfs de Mega Buster uit Capcom-klassieker Mega Man(!!). Naar goede Devil May Cry-gewoonte kan je naast hacken ‘n slashen ook gebruikmaken van Nero’s Blue Rose-geweer. En die afwisseling blijft een lust voor het oog.

De mysterieuze nieuwkomer V heeft een aparte vechtstijl en laat het vuile werk liever opknappen door zijn drie reisgezellen: de sarcastische vogel Griffon, de zwarte panter Shadow en Nightmare, een uit steen opgetrokken kolos. Ergens is het vreemd om vanop een afstandje toe te kijken hoe jouw huisdieren kont te staan schoppen terwijl jij knoppenrammend de boel delegeert, maar ook deze volstrekt unieke speelstijl komt alleen de afwisseling alleen maar ten goede. Als V moet je wel de finale klap uitdelen met je wandelstok, dus in de buurt blijven van de tegenstand is aangewezen.

Motorfiets als bijl

Onze favoriet blijft echter Dante, de ultieme patser met dit keer de meest uitgebreide moveset ooit. Dat gaat van zijn kenschetsende zwaardaanvallen op lange afstand over boksgeweld van dichtbij en Ebony and Ivory-schietgeweld tot flashy nunchaku-pandoeringen (compleet met bijpassende Bruce Lee-kreetjes). De levende legende kan dit keer zelfs demonen vermorzelen met een –pardon our french – fuckingmotorfiets, die hij hanteert als was het een gigantische bijl op een houtblok. En dan is er nog zijn Devil Trigger, die Dante tijdelijk omturnt in een onvernietigbare demoon. Dat je in real-time tussen al deze speelstijlen kan switchen, is gewoon fantastisch. De glorieuze actie die we op ons scherm toveren, doet ons nostalgisch terugdenken aan de hoogdagen van God of War, toen good ol’ Kratos nog zijn eendimensionale zelve was.

Gortig piepkuiken

Dat die heerlijke chaos nimmer voor een geringste framedrop zorgt en continu in een aalgladde 60 frames per second draait, is niets minder dan indrukwekkend. Pluimen ook voor het grafische departement: Capcoms RE Engine levert schitterend werk, met haast fotorealistische tronies en vooral haartooi. Maar ook de vormgeving van de vele verschillende ondergrondse creaturen die je tegen het vege lijf loopt, gaven ons rillingen. Enkele favorietjes: de Death Scissors, pekzwarte spoken met wit Michael Myers-maskers die je proberen te vierendelen met een gigantische schaar. Of de eindbaas Malpha, een Siamese drieling die een wel heel erg gortig (en bovendien pluimloos) piepkuiken berijdt. Aan fantasie geen gebrek bij de Japanners van Capcom.

Wie een uitdaging zoekt, zit overigens gebeiteld bij Devil May Cry 5: de game is bijwijlen bijzonder pittig, maar nooit onvergeeflijk. Bij een nederlaag kan je te allen tijde de strijd opnieuw aanvatten als je genoeg red orbs verzameld hebt, die op hun beurt ook dienen om moves en items allerhande vrij te spelen. Die combo’s vallen overigens ook allemaal gratis en voor niets te oefenen in The Void. Een aanrader, wil je het énorm uitgebreid palet aan pandoeringen de baas kunnen. Sterker nog: Devil May Cry 5 is een absolute aanrader, PERIOD.

8.8
  • veel variatie in speelstijlen
  • ziet er vet uit
  • vloeiende actie
  • gruwelijke enemy design
  • héél erg lineair
  • soms té flauwe humor

BESLUIT

Flikker op met je noten, Duyvis, Devil May Cry 5 is pas écht duivels lekker. De beste actiegame sinds Bayonetta 2: op en top Japans en dat is dit keer een compliment.

Een reactie achterlaten