Wie bekend is met het oeuvre van de Franse ontwikkelaar Quantic Dream en diens eigenzinnige opperhoofd David Cage, weet al ongeveer wat te verwachten van deze review. “Een game die eigenlijk meer een speelbare film is”, “bij momenten indrukwekkende graphics”, “een verhaal vol intrigerende keuzes en opofferingen” en natuurlijk ook “ook voorzien van genoeg plot holes en onlogische momenten”. Een opsomming die opging voor Fahrenheit, Heavy Rain en Beyond: Two Souls en jawel, ook hier grotendeels de lading dekt. Gelukkig voelt deze Detroit: Become Human toch ietsje meer bijzonder aan. In positieve én negatieve zin.
Artificieel
In Detroit: Become Human draait het rond androids, en hoe deze robothulpjes na verloop van tijd een bewustzijn ontwikkelen, net als hun makers. De maatschappelijke vraag rijst dan of we androids moeten behandelen als mensen of als machines. Artificiële intelligentie, maar met een zeer menselijk trekje. En dat thema weten de makers perfect te visualiseren. De wereld van Detroit ziet er bijzonder geloofwaardig uit net als de acteerprestaties van de personages. Kleine bewegingen of blikken verraden veel over de emoties die ze beleven, en vaak voel je je echt in het midden van een Hollywoodfilm gekatapulteerd. Alles ziet er levensecht uit, maar tegelijk voelt het kunstmatig. Net als de androids zelf.
Als speler volg je drie verschillende androids wiens verhaallijn op slimme wijze met elkaar verweven worden. Hun thema’s, angsten en problemen tappen allemaal uit hetzelfde vaatje, en hier missen we wat afwisseling. Zonder te spoilen: de geavanceerde politierobot Connor en huishoudhulp Kara hebben een interessante verhaallijn, maar de impact van je eigen input op het verdere verloop lijkt hier het kleinst. Rebellenleider Markus is op dat vlak een stuk boeiender waarbij de verschillende resultaten het verst uit elkaar liggen, maar blijkt dan weer de persoonlijkheid van een baksteen te hebben. Al zal iedereen natuurlijk – net zoals in een tv-serie – zijn favoriete personage hebben. De drie verhaallijnen komen gelukkig netjes samen op het einde en monden ze uit in een best intense climax. Als je de juiste keuzes gemaakt hebt natuurlijk. Goed, maar niet geweldig.
Het leven is raar
Op gameplayvlak wijkt Detroit nauwelijks af van de bekende Quantic Dream-formule. Je moet grotendeels keuzes maken tijdens conversaties en gebeurtenissen, die de afloop van elke situatie veranderen. Je kan ervoor zorgen dat personages in je omgeving je gaan haten, of juist geliefden worden. Neem je het recht in eigen handen en overstijg je het android zijn, of weiger je in te grijpen? Het bepaalt grotendeels de afloop van deze robotrevolutie. Tijdens actiescènes moet je geregeld snel de aangegeven knoppen indrukken tijdens ouderwetse quicktime events. Die QTE’s voelen wat verouderd aan, maar worden gelukkig niet te vaak gebruikt. Dat David Cage en zijn team vooral mikken op een filmische ervaring, is overduidelijk. Wie liever alleen het verhaal ervaart, kan zelfs een easy mode kiezen die de actie nog eenvoudiger maakt.
Detroit: Become Human is een aanrader voor al wie genoten heeft van de vorige Quantic Dream games. Sterker nog, wellicht is dit de beste titel van de ontwikkelaar qua technische kwaliteit. Al kunnen wij ons niet van de indruk ontdoen dat Quantic Dream hier toch iets te veel op ‘safe’ heeft gespeeld. Niet enkel op gameplayvlak, maar ook op verhalend. De thema’s over segregatie en gelijke rechten voor androids (en dan hebben we het nog niet gehad over andere zware thema’s zoals kindermishandeling) verdienen het om in een game aan bod te komen, maar helaas worden ze hier te vaak herleid tot slagzinnen en oppervlakkig behandeld. Ja, we hebben ons vermaakt met het maken van onze eigen futuristische thriller. Nee, geen enkele ervan liet echt een onuitwisbare indruk achter. Volgende keer verwachten we de perfecte game, David Cage!
