Het is okerbruin, draait vliegensvlug rond en nee, we hebben het níét over hoofdredacteur Bens laatste toiletbezoek. We hebben het over Crash Bandicoot, het kolderieke buideldier met een onverklaarbare haat jegens houten kratten. Dat ie anno 2020 nog steeds relevant is, bewezen de bijzonder warm onthaalde remakes van afgelopen jaren, die de klassieke PSX-trilogie en diens race-spin-off ‘Crash Team Racing’ een tweede leven gaven. En nu krijgt hij zowaar een volledig nieuw avontuur.

Ontwikkelaar van dienst is Toys for Bob, de Amerikaanse studio die vuurspuwer Spyro een geslaagde current-gen make-over gaf. Hetgeen hen de kans opleverde om een deze volwaardige sequel voor Crash te bouwen. Waarbij ze alles genegeerd hebben wat na Naughty Dogs derde deel ‘Warped’ kwam. Terecht!

Geen buidelratpis

Eerlijk: we waren slechts matig enthousiast toen we ‘It’s About Time’ binnenhaalden. Onze innerlijke nostalgicus was reeds gepaaid met de remakes, dus zaten we bepaald niet te hunkeren naar een vervolg. Maar die twijfel ruimde snel plaats voor een Crash-achtige grijnslach, gevolgd door een bloemlezing uit Het Grote Vloekwoordenboek, want sapperdeflapperdekriek, deze platformer is géén buidelratpis.

Nochtans doen de fleurige visuele stijl, de schijnbaar simplistische besturing en de schlemielige cutscenes vermoeden dat Toys for Bob een eerder jong publiek voor ogen had. Wel, het kan zeker aan onze onkunde liggen, maar we kregen veel enkeltjes richting dierenkerkhof gepresenteerd. Zéér veel … en toch: we kregen er maar niet genoeg van.

De kerngameplay is vrijwel ongewijzigd gebleven: spring van platform naar platform, flikker vijanden richting horizon met je tornado-aanval, surf, slier, verzamel appels, vlucht weg van grote gevaartes en o ja, ieder krat moet KAPOT! Maar aangezien elk klein misstapje gelijkstaat aan een gewisse dood, ga je maar beter voorzichtig te werk.

Toys for Bob countert de pittige moeilijkheidsgraad enigszins met een moderne modus dat een vergevingsgezinder checkpointsysteem toevoegt, of een optionele cursor die laat zien waar Crash, Coco of een van de andere speelbare malloten precies zal landen na een sprong. Over dat laatste gesproken: die nieuwe personages zoals Crash’ vlam Tawna of Dingodile hebben elk hun unieke speelstijl én wapens – gaande van een grappling hook tot een soort stofzuigergun – hetgeen de variatie gevoelig de hoogte injaagt.

Mythische maskers

Verhaal is zelden van belang in deze reeks en ondanks een aardige poging is dat ook hier het geval. Het hoofddoel: herenig een resem mythische maskers en voorkom zo een allesvernietigende ruptuur in het ruimte-tijdcontinuüm. Of zoiets. Aku Aku’s soortgenoten zijn geen loutere verhalende vehikels of godbetert gimmicks, maar brengen interessante gameplaymechanieken met zich mee.

Zo is er het masker Lani-Loli dat met een druk op de knop platformen doet verdwijnen en verschijnen; Akano turnt Crash dan weer om in een allesvernietigende wervelwind van donkere materie. Dat alles geeft de reeds bonte en gevarieerde spelwerelden – die je voeren van piratenschepen over sneeuwgebieden tot laboratoria – nog extra distinctie en voegt bakken uitdaging toe.

Wie simpelweg als doel heeft om ieder level tot een goed einde te brengen, kraait na zo’n zevental uur reeds victorie. Dat is aan de korte kant, al valt er na afloop nog een en ander te beleven: time attacks, de vele coole skins vrijspelen, oldskool ‘flashback tape’-levels, een resem modifiers die de levels helemaal anders doen spelen én zelfs een couch co-op multiplayer waarbij je de controller wel dient door te geven. Plezier én gevloek gegarandeerd.