Vorig jaar schreven we nog dat we die remasters spuugzat waren. Niet meer dan melkkoeien om de jaarcijfers van uitgevers op te lappen. Goedkope tussenprojecten om het wachten op nieuwe games draaglijker te maken. Dat ze die remasters in hun an*s stoppen! En dan zit plots Burnout Paradise in je bus. Slik.

Om even de wereld van toen te schetsen: Invader bestond nog niet, Rockstar stond klaar om Grand Theft Auto IV te releasen en van openwereldracers was nog geen sprake. En plots dropt EA dit nitrobommetje dat spectaculaire crashes aan waanzinnig hoge snelheden combineert met een (toen nog) gigantische wereld die je een ongezien gevoel van vrijheid bezorgde. Een schot zo hard in de spreekwoordelijke roos dat vandaag de dag Paradise in het collectieve racegeheugen staat gegrift.

Maar of de klassieker na tien jaar zijn leeftijd niet toont? Nope. De jongens van Criterion Games hebben het remasteren overgelaten aan nieuwkomer Stellar Games en die hebben buiten grafisch oplapwerk niet aan de gameplay zelf gesleuteld. Gelukkig maar. De race-ervaring staat dus nog steeds als een huis. Zonder veel gedoe wordt je achter het stuur van een muscle car gegooid en mag je Paradise City op eigen tempo verkennen. En dat ligt doorgaans op ‘ziedend hard’. Missies activeer je door je gas- en rempedaal samen in te drukken voor een verkeerslicht, waarna je moet racen, crashen en stunten, al dan niet simultaan.

De eerste uren ligt de moeilijkheidsgraad best laag – kwestie van de speler te laten acclimatiseren – maar later in de game drijft Criterion de uitdaging op. Sterkere tegenstanders, bolides die sneller zijn, maar minder gemakkelijk onder controle te houden en steeds gekker worden challenges. En dan hebben we het niet eens over de randactiviteiten (billboards crashen!) en de forse hoeveelheid post-launch content die je erbij krijgt.

Zijn we haast vergeten te melden: dat grafische oplapwerk is geslaagd. Niet alleen draait Paradise soepel aan 60 fps in 4K, de belichting en texturen werden ook stevig aangepakt. Zelfs wanneer je aan 260 km per uur door de straten vlamt (en vervolgens onverwachts een betonmuur kust) ziet alles er piekfijn uit. Geen kat die het echte geboortejaar zal raden. Kortom, een nostalgische roadtrip die ons doet beseffen dat remasters niet altijd een slechte zaak zijn.