Meer dan 20 jaar geleden maakten we kennis met Battletoads. Het was lachen en huilen tegelijk: de moves van de kungfupadden vonden we hilarisch, maar verdomme wat was het een moeilijke game. Toen Microsoft een comeback aankondigde van de strijdlustige amfibieën, waren we best enthousiast. Maar of ze ook een waardige sequel vormen voor de reeks? Niet echt.

Kleurrijke chaos

Ongetwijfeld krabde menig gamer zich in het haar toen Microsoft de eerste gameplay van Battletoads onthulde. Het flagrante, cartooneske art design leek immers een instant afknapper. Nu we het spel van begin tot eind gespeeld hebben, moeten we toegeven dat we de handgetekende stijl zijn gaan appreciëren. Al heeft het bijlange niet zoveel charme als die klassieke semi-3D-look. De bruisende art brengt ook zoveel uiteenlopende designs met zich mee, dat het lijkt alsof ontwikkelaar Rare zelf niet goed wist welke richting hij op wilde. De kakofonie van diverse wezens en karikaturen is leuk om te zien, maar laat nooit een diepe indruk achter.

Het verhaal van Battletoads is geen hoogvlieger. Hoeft ook niet gezien vijanden neermeppen hier de hoofdattractie is. Maar het flinterdunne verhaal loopt zó over van de flauwe humor dat facepalmen je nader staat dan grinniken. Oké, er zitten enkele geslaagde geintjes tussen. Maar Battletoads probeert zo hard de hele tijd op je lachspieren te werken, dat het dubbel zo awkward wordt als dat niet lukt.

Fun en frustrerend

Fans van het origineel weten dat de Battletoads gespecialiseerd zijn in twee dingen: vijanden op hun smikkel kloppen en over circuits scheuren met speedbikes. En hoewel deze game tal van andere mini-games en genres in de mix gooit, leveren de twee basisconcepten nog steeds het meeste plezier op. De knoklevels blijven het hoogtepunt van Battletoads. En hoewel de animaties van ons part iets rijkelijker mochten, is de gameplay solide en fun. Tenminste, als je de game in co-op speelt met vrienden. Want op je eentje is de balans helemaal zoek.

Wie de game solo speelt, mag zich voorbereiden op veel frustratie. Vooral in gevechten waar jouw pad ettelijke projectielen naar het hoofd geslingerd krijgt, lopen de ergernissen op. Met zo’n tiental vijanden op het scherm, wordt het belachelijk moeilijk om alles in het oog te houden. Speel je alleen, dan krijg je vooral chaos met goedkope deaths tot gevolg. Gelukkig is dat minder het geval in co-op. Speel je met twee vrienden dan stijgt het aantal vijanden wel, maar is crowd control en het overzicht bewaren gemakkelijker. Enkel jammer dat Battletoads geen online co-op heeft. Toegegeven, met z’n drietjes op de bank vijanden tot moes meppen is gezellig, maar in huidige tijden van social distancing en beperkte sociale bubbels is het onbegrijpelijk dat ze online co-op hebben overgeslagen.

Speedbikes en irritante mini-games

Naast de gevechten, zijn ook de speedbikes een leuke ervaring. Tegen een rotvaart over een parcours scheuren is de ultieme test van je reflexen en geduld, want het vergt veel oefening voor je er heelhuids doorheen komt. De racelevels zijn ook perfect voor co-op play. Samen met twee vrienden tegen exact dezelfde obstakels kwakken zorgt voor hilariteit. Vooral als je de volgende ronde weer tegen diezelfde muur knalt.

Waarom ontwikkelaar Rare de speedbikes en het knokken dan ook beperkt tot de eerste hoofdstukken, is een raadsel. Een vreemde keuze om de rest van de game op te vullen met platforming, top down shooting en andere genres. Het platformen valt nog het meest in de smaak. Terwijl je achternagezeten wordt door monsters, moet je het hebben van je vingervlugheid om sprongen perfect uit te voeren. Een goeie test van je skills, al zijn we minder te spreken over die top-down space combat stukken. Niet alleen zijn ze belachelijk moeilijk, ze duren ook veel te lang. Alsof de devs de speelduur opzettelijk wilden rekken.

Om dan nog maar te zwijgen over het irritantste aspect van deze Battletoads: de vele mini-games tussen de verschillende levels. Enkele daarvan vinden we best ok, maar het gameplezier wordt verziekt door de toevoeging van een timer. Niet skills, maar geluk is hier de doorslaggevende factor, waardoor je meer dan eens je controller richting tv-scherm wil keilen. En da’s nooit een goed idee. Net als klassiekers uit een lang vervolgen tijdperk koste wat kost willen terugbrengen en vervolgens het concept verneuken met slechte designbeslissingen.