In Los Angeles kregen we een uurlange live demo van Cyberpunk 2077 te zien. De trip door het futuristische Night City was zo vet dat je we geen enkel detail willen onthouden. Hieronder onze impressie van de actie-RPG die nu al de Game of The Year van 2020 wordt genoemd.

Rollenspel 2.0

In Cyberpunk 2077 ben jij V, een huurling of huurlinge die hogerop wil geraken in een samenleving geobsedeerd door macht, glamour en lichaamsmodificaties. Iedereen heeft een chip in zijn nek en bij vele inwoners gaan die zogenaamde body mods veel verder. Die opzet is de perfecte fundering om de speler zijn personage helemaal op eigen smaak en speelstijl af te stemmen. En dat is ook het doel van deze demo: na de shock-and-awe vorige E3 wil de ontwikkelaar nu de immense vrijheid tonen die je krijgt.

Je kan niet alleen het uiterlijk van je personage aanpassen. Dankzij de perks, een resem vaardigheden en een skill tree die zijn weerga niet kent verander je ook de speelstijl. De mogelijkheden lijken eindeloos: van de impact die een bepaalde outfit op onderhandelingen kan hebben, tot puur fysieke of technische skills die totaal andere routes, dialoogopties en gevechtstactieken mogelijk maken. Voor je begint kies je overigens ook het achtergrondverhaal van jouw V. Ben je opgegroeid als street kid, dwalende nomad of in een corporate milieu? Wat je kiest heeft effect op sommige dialoogopties en opportuniteiten tijdens je survival in Night City.

En daarmee raken we slechts aan de bovenlaag van het hele RPG-chassis waar Cyberpunk 2077 op draait. Maar zoals de betere games in dit genre zijn al die stats en op elkaar inspelende mechanismen uiteindelijk ondergeschikt aan de beleving. En de onderdompeling is hier absurd indrukwekkend. Zo is er de glorieuze visuele afwerking van de game op nagenoeg elk vlak. Alles ziet er zo verdomd gedetailleerd en geloofwaardig uit. Niet alleen de manier waarop jij in de spelwereld staat, maar ook waarop die spelwereld op jouw acties reageert. En vooral: hoe de spelwereld haast een personage op zich is. Dat de makers van CD Projekt Red alweer een stap verder gaan op vlak van verhaalvertelling en gamebeleving, staat nu al vast.

Keanu als co-piloot

Night City is een gigantische en laadschermloze metropool die je op eigen initiatief en risico mag verkennen. De stad telt zes verschillende zones. De uurlange E3-demo die wij te zien krijgen, speelt zich af in Pacifica. Ooit gebouwd voor de superrijken, maar nu hebben bendes de leegstaande wolkenkrabbers onder elkaar verdeeld. Een sloppenwijk vol verloederde megabuildings waar Haïtiaanse bendes de plak zwaaien en je weinig ordehandhavers op straat ziet. Tot plots een SWAT-helikopter tevoorschijn stuift en de 18^everdieping van het gebouw voor je én zijn residerende bendeleden met gattling guns onder vuur neemt.

Behalve wij, niemand die opkijkt wanneer het puin en enkele lichamen naar beneden donderdt. We zeggen ‘wij’, omdat je regelmatig de stem in je hoofd hoort van ene Johnny Silverhand, een rock-en-roll dude met een chromen armprothese. Leadzanger bij de futuristische rock band Samurai. Johnny is soms een hoorbare, soms zichtbare hallucinatie. Volgens de makers een neveneffect van een fout in onze chip, volgens ons een sleutelelement in het hele Cyberpunk-verhaal. Een verrassend aanwezige rol voor Hollywoodgrootheid Keanu Reeves, ook al is die, om het met de woorden van de gameproducer te zeggen, “kind of a dick”. Het personage dan, niet de acteur.

Twee V’s, twee belevingen

Onze opdracht: contact opnemen met slager Placide, ons contact bij de creools-Haïtiaanse bende Voodoo Boys. Via hem willen we bij bendeleidster Mama Brigitte geraken die ons kan helpen met een probleempje met onze chip. Maar voor dat kan, vraagt luitenant Placide iets in ruil. Of we even een kijkje willen nemen bij de rivaliserende bende Animals die hun intrek genomen hebben in het verlaten Grand Imperial Mall. De zenuwen staan gespannen tijdens het gesprek. De reusachtige Placide vertrouwt ons niet en eist een rechtstreekse link met onze hersenchip. Zo kan hij door onze ogen meekijken terwijl we zijn missie uitvoeren. We vertrouwen hem ook niet, maar stemmen toe. We trekken onze jack uit onze hand en pluggen die in het Voodoo reseau.

We rijden met een strak uitziende Akira-motor naar een ogenschijnlijk verlaten industrieterrein, waar we de mall infiltreerden. Opletten geblazen, want de Animals zijn stuk voor stuk opgepompte fitnessgorilla’s die zich met allerlei mods hebben geïnjecteerd. We zien onze V enkele geïsoleerde punks op een niet-dodelijke manier uitschakelen. Hij besluipt zijn doelwit, houdt hem in een wurggreep en mept vervolgens zijn schedel keihard tegen de rand van een vuilniscontainer. Volgens de demo-dev kan je Cyberpunk helemaal uitspelen zonder een enkel dodelijk slachtoffer te maken. Leuk, maar wij maken liever wat brokken.

Hack-a-ton

Deze V is een voorzichtige jongen. Hij hackt, luistert af, zoekt alternatieve routes en duikt enkel het gevecht in wanneer het niet anders kan. Tijdens de infiltratie zien we enkele geniale voorbeelden van hoe je je omgeving kan hacken. In een verlaten gym spart één van die gorillabobo’s met een robot. V hackt de mechanische sparringpartner waarna die de tronie van de nietsvermoedende bokser gewoon tot moes mept. Even later neemt V de hersenchip van een vijand over en laat hem de pin uit een granaat trekken… om die vervolgens gewoon vast te houden. Je ziet de ongelukkige dan in paniek dat ding zo ver mogelijk van zich af houden en wegkijken. Waarna hij samen met de granaat uit elkaar spat.

Terwijl V met zijn machtige laserpianokoord ledematen afhakt, krijgt hij regelmatig updates van opdrachtgever Placide die zijn afgestemd op de situatie. Dat merken we pas wanneer de dev de demo even terugspoelt en overschakelt naar een andere versie van V: een vrouwelijke krachtpatser die duidelijk opteert voor de meer fysieke aanpak. Een volledig andere manier van spelen en een route die verrassend genoeg toelaat om een groot stuk van de vijanden te omzeilen. Eenmaal het knokken geblazen is, blijkt deze V een ultramobiele wallrunnende, slidende en letterlijk door merg en been snijdende wervelwind. Een agressieve cyberchick die metalen deuren openscheurt, tankturrets afrukt en je zo de ultieme Terminator-fantasie laat beleven.

Into cyberspace & beyond

De infiltratiemissie eindigt met een baasgevecht met de de leidster van de Animals. Naam: Sasquatch. Beschrijving: hamerzwaaiende worstelfreak vol steroïden en implantaten. Tips: haar zinderende uppercuts en hamerslagen zien te ontwijken en vervolgens jouw gepimpte ijzeren vuisten en wapens laten spreken. O ja, en de juice injector op haar rug op de korrel nemen. Na haar dood ben je een sloophamer rijker en komt de actie pas echt op dreef: luitenant Placide heeft je klaarblijkelijk in de val gelokt, maar je overleeft en gaat vervolgens met gebalde vuisten en geladen wapens verhaal halen bij de Voodoo’s.

Dat Cyberpunk 2077 druipt van de sfeer en de makers de ultieme futuristische dystopie lijken af te leveren, dat wisten we vorige E3 al. Dat het ook op alle andere vlakken next-level wordt, daar konden we alleen op hopen. Onze V belandt uiteindelijk waar hij wil: bij Mama Brigitte die ons in het hoofdkwartier van de Voodoo Boys een vet nieuw trucje toont. De mogelijkheid om een ijsbad in te stappen en letterlijk in cyberspace te duiken. Hoe dat versmelten van je geest met de elektronische wereld zich naar gameplay laat vertalen, dàt houden de makers voor een volgende ontmoeting met de game. Einde demo. Mind blown. Als de jongens van CD Projekt Red nog maar een fractie van hun ambities kunnen waarmaken, dan nog zitten we in april met een klepper opgescheept.

Cyberpunk 2077 verschijnt op 16 april voor PS4, Xbox One en PC.

De vette Collector’s Edition moet je zeker gezien hebben!